Firardayım Şiiri - Figen Gönülver Yarar

Bir uçurtma gibi ipin el verdiği sınırda salınmaksa yaşamak,
razıyım kırık kanatla s/onsuzluğa uçmaya.

firardayım
durmaksızın kaçıyorum aşktan
suç ortağım yalnızlığım

bakmıyorum ardıma
görmek istemiyorum
duygu yoksunu maskeli yüzsüzleri

şimdi yorgun da olsam
dirençsizliğim asılı olsa da
yorgun kaslarımda
koşacağım işte
koşacağım yalnızlığıma

kavuşma kurgulu
Ay yoksunu gecelere inat
tutuklanmayacağım olmazlara

senli umutlarımın
tam orta yerindeydi firarım
şaşırdın şaşırttım değil mi?

soğuk mevsimlerdeydi uykularım
donduran gecelerin
kuşku kabuslarıyla dolu
sırılsıklam uyandığım
sabahlardaydı ilk kaçış planlarım

nasıldır bilir misin?
bir cambazın ipte yürüyüşü
bir mahkumun özgürlüğü bekleyişi
bir yalnızın intiharı düşleyişi

bilemezsin..sen hiç bir yürekte tutuklanmadın ki.

oysa
bir yürekte kanat çırpmaktır

yalnızlığında duyacağın bir ses
yalan ummalarını yüzüne vurmayan
sığınabileceğin bir dost yanı olmalıydı yaşamın

olmadı
kendimden başka dost kalmadı

şimdi
yanılgılarımdan aldığım güçle
adımlıyorum yolları

sinsi bir elin
siyah peçesini örttüğü gecenin
azap saatlerindeydi firarı düşleyişim

her yeni günle bitiyordu
bekleme nöbetlerim
bozulan büyüsüydü kavuşma bağlarımın

güneşin yine yok okları
batıyordu sol yanıma
ve yüreğimdi yırtılan
her şafak sökmesinde
kanıyordu gözlerim

üzgünüm arama boşuna
çok yol aldım sensizliğin yollarında

eksik belki özgürlüğüm
kırık kanat çırpmalarımda
ateş hattında yolculuğum
ama olsun

yeşili çürüten de yağmurlardı...tekrar yeşerten de

yaşam bu
iyisiyle kötüsüyle
yeter ki bizim olsun
tutuklanmadan özgürce..