Firar Şiiri - Ali Can Atalay

Susuz kaldım beni arzulayan dudaklarının ıslaklığında
Dönemem kalbimin seni yalanlayan doğrularına
Aşkına haykıran bu doğrulardı gözlerinin siyahlığı
Karanlığa gülümseyen kalbimdi ruhunun sessiz çığlıkları
Aşkımı aradım bu mevsimde kalbim üşürken
Son kez uyumak gibi kollarında bir akşam vakti
Ya uyanmamak bir daha, bu şehrin soğuk yollarına
Ya da doğmayacak bir güneşin en derin uykularına

Seni aradım bu şehrin ıssız sokaklarında
Tuttum ellerini aşk kokan bir rüzgar ile
Susturmak istedim içimdeki bu fırtınayı
Ama kıyamadım sensizliğime
Tutar mısın ellerimden gelince yine sana?
Sarılır mıyız bizi haykıran gökyüzüne?
Susarız yine aşkımızın hatrına
Seni özlüyorum bu deli günlerde
Anımsıyorum yalnızca biz olduğumuz anıları
Kendimi arıyorum içimdeki sen ile
Kayboluyorum sürekli bana bakan gözlerinde
Hayalinle yaşıyorum ben bu baharı
Seninle güçlenip seninle tutunuyorum bu hayata
Ama ne ne çare karanlık bulutlara
Dağıtıyorlar kalbimi kalem ile kağıtlara
Affettim ben siyahlara gülen aşkımızı
Gözlerin gibiyim şu sıralar
Kendime bakıyorum sanki senmişim gibi
Kırdığım aynaların kalbi kırık siyahlığında

Gözlerinin en güneşli baharına sakladım kalbini
Ellerinin ılık bakan en aydınlık baharını
Bir ışık saçan toz bulutuna sorunca seni
Gülümsedim sarhoşlar gibi mehtap tenli bir yıldıza
Uyuyakalmak gibi seninle yürüdüğüm sokaklar
Aşka bürünmüş pembe bir kar tanesi üstünde
Hapsolmak gibi içimi ısıtan bir kar fırtınasında
Aşk kokulu bir gökkuşağı olmak gözlerine
Umudun olurum beni daraltan bu soğuk şehirde
Uzanmak için içimdeki seni kalbime yazan sonsuluğa
Yetmiyor sonsuzluğun bu şiirine kağıt ile kalemler
Yazıyor seni kalbime güneşli yağmurun içimde saklı damlası ile
Bu damlalardır yolumu aydınlatan kaybolduğum yollarımı
Sana çıksın artık bu acımasız yollar
Kaybolmam için narin kalbinin sıcak yollarında