Firar Şiiri - Emrah Koçak

Bilmediğimiz bir hapishanede,
Bilmediğimiz bir nedenle,
Bilmediğimiz kadar kalmışız.
Sonra tak etmiş canımıza;
Teker teker firar etmişiz.

Gözümüzü bir açmışız
Kendimizi bir ormanda bulmuşuz.
Nefes alamadığımız,
Yıldızları koparılmış,
Ağaçları saklanmış,
Karmakarışık, pis bir ormanda.
Adına “dünya” demişiz.

Kaçarken yanımıza; bir tutam sevgi,
Bir avuç umut, biraz neşe filan almışız.
Kaybetmişiz ormanda hepsini;
Birer birer,
Yerine korku, hüzün, karamsarlık bulmuşuz,
Ne bulduksa almışız,
Onlarla yaşamışız,
Onlarla yaşamaya alışmışız.

Kurtulmak yokmuş burdan.
O kadar uğraşmışız ama nafile.
Saçımızı başımızı yolmuşuz,
Nefret etmişiz kendimizden,
Firar asıl kendimizdenmiş;
Hapisten değil, anlamışız
Korkmuşuz, ağlamışız...

Zaman diye bir su varmış ormanda;
Son hızla akıp gidiyormuş,
Bizi de parça parça alıp
Yanında götürüyormuş.

Bir çeşme görmüşüz, bir gün
Çocukluğumuzu, gençliğimizi, yaşlılığımızı
Yani bütün bir ömrü verip;
Kana kana gözyaşı içmişiz.
Sonra bir ölüme yaslanıp;
Gölgesinde dinlenmişiz.

Gözlerimizi bir kapamışız;
İki yanımızda melekler,
Tutuklanmışız.