FiRAK Şiiri - Mücella Pakdemir

Eridi diye üzülme. Gök yine tohum atar
Her renkten yağdırır karları üzerine
Sen yine eldivensiz gel. Gel üzerime!

Sabun koksa bir yerden, kurdeşenim azar
Köpüklü bir silüet düşer kayarak
Kapı altından sürülen zarfta yazılıdır o köşe
Açmadan bilirim ki kâğıt hâlâ bâkire
Yama tutmazlar mı? Haaa! Onlar çok, çok geride…

Islık çalsan gelirim. Gelirim gelmesine de…
Oluk oluk kan beklenen “kısrak başı” memleketimde
Sırf bana inat bu sızan da ne?

İhtilâl mi? Erkenler dalda kaldı
Oysa ısırganların içinden geçip gitmek vardı
Bereketli tarlalarda yeşillenirken kargalar
Olmadı! Sakatlanıp, kıstırıldım. Açıkçası, kahpece…
Belki inanmayacaksın ama kediyi süte döktüm bu gece

Üçayak sehpa ile denklemde kitaplar
Çözemedikleri hayvan katliamlarını tartışmaktalar
Bilirim ki, beyhude!
İki milyon yaşındayken iskeletim
Sırıtan yüzünde, adâletin çıldırtan haksızlığı
Çürür, ne yapsam da, eşkâlim örtülen perdelerinde

Parmak kaldıran eski çocuk diyor ki: “Son kez dinle!
Tek ayak cezalarda iflâh olmasa da tabanlarım
Yok yaz beni mağrur ateşkeslerde.”

Mücella Pakdemir

Ey sevgi!
Elma dersem çık
Armut dersem yine çık
İnan ki yokluğunda
Filler gibi acıktık

Mücella Pakdemir