Fındık Kabuğu Şiiri - Umut Kazan

montunu çıkar dedi adam
sen de geçmişini dedi kadın
o zaman ayakkabılar dedi adam
ağzındaki bakla dedi kadın

durmadan çıkarıyorlardı

evin en ayrılıklı yerinde
sokaktan havlama sesi geliyor dedi adam
pencereyi açık unutmuş olmalısın dedi kadın
o paragrafa oturma acıyor dedi adam
giriş gelişme ve sonuçlarımdan kalk
bunaldım dedi kadın

yan odadan gelen bağırma seslerine
yan odadan kapanan kapılar eşlik ediyordu

çiçeği sulamayı unutma diyordu kadın
çiçek sikinde bile değildi adamın
çiçek umrunda olsaydı adamın
montunu giymeyecekti kadın
dışardan havlama sesi gelmeyecekti
sokak ısırmayacaktı bacaklarından

kendini bir aşkın yengesi gibi hissetmeyecekti

apartman boşluğu sakindi
sadece apartman boşluğu sakin diye düşündüler
az önce üst katta son nefesini veren pakize teyzeden
yarın haberleri olacaktı

kapının önünde alınmayı bekleyen çöpler gibi
hiçbir şey demiyordu adam
hiçbir şey demiyordu kadın
bir çöpü koklar gibi baktılar bir süre
etrafa boşluğa
boşlukta bir kadın vardı
etrafta bir adam

alt kattan gelen çocuk seslerine bıraksalardı kendilerini
ama bırakamıyorlardı bırakmak istediklerini

kime gideceksin dedi kadın
hep başkalarına gideceğini düşünmüştü adamın
başkaları kesin vardı
başkalarının bundan haberi yoktu
olmayan başkaları olsaydı keşke dedi adam
belki açık unutmazdım pencereyi

bir aşkın amcası gibi hissetmezdim kendimi

biraz daha kalabilir misin dedi adam
birbirimize insan kalalım dedi kadın
eğer insan kalırsak dedi adam
sonra yine birbirimizi kırarız dedi kadın

.
Umut Kazan