Kaç zamandır içimde
O derin ve ağır sızı
Bıraksam her şeyi yıkacak/ yakacak gibi
Ne gökdelen, ne otoban, ne de camii…
Olmayacak evimin balkonundaki İstanbul…
Sıkıldım İstanbul bilemezsin
Seni böyle görmek istemiyor gözlerim
Kulaklarımda hep aynı uğultu
Yakıcı, soğuk, karanlık.
Kalabalık bir asfalt sesi…
Ve hep aynı manzara:
Dimdik karşımda
Her gün biraz daha büyüyor gökdelen
Yanı başımdaki tepe artık yok.
Eridi gitti gözüm önünde
Uzaktan görünmez lakin yanında
Aşağı daha da aşağı iniyor…
Toz toprak her yer kızıl kıyamet
Sarı damperli kamyonlar karıca gibi
Dinamit kırıcı ve de kepçeler…
Vahşice saldırıyor doğaya/doğala
Un ufak ediyor toprağı…
Yüce bir amaç uğruna her şey…
Söylenen budur amansız saldırıya
Kocaman bir projeymiş ne bileyim
Ben evet ben gitgide küçülmekteyim.
Kayıt Tarihi : 28.3.2015 23:32:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!