Fin Geyikleri Şiiri - Yusuf Kazak

Deveran ediyordu dünya,
İki boynuzun arasında sallanan.
Buzlar dökülüyordu bulutlardan
Tepesine Fin ormanlarının.
Kucaklanmıştı aşılmaz sislerle etraf,
Geyiklerin burnundan yükselen…

Geziyordum boz sırtlarında geyiklerin;
Selamlıyordum Kaf Dağları’ndan,
Donmuş gölleri,
Patırtılardan yorgun düşmüş.
Önümde beyaz dehlizler,
Elf vadilerine çıkan;
Karşılıyordu elmas tenler boynuzları,
Fazlaca konuksever…

Donmuştu gözlerimin dünyası,
Elf vadilerinin omuzlarından seçilen;
Yalnız düşlerimdi donmak bilmeyen,
Ve şirin zambaklar,
Beyaz Ülke’nin umudu olan…