Filozofça Gitmek Şiiri - Şair Bay_muamma

Bakışlarımda son akşamımın izleri
Güneşi bekleyemeyecek kadar yorgun gözlerim
Kapandı kapanacak yalanlara
Maziye dönemeyecek kadar kırgın zihnimde
Bir sürü ceset
Yankılanıyor apansız; ürkek odamda telaşlarım
Daha değememişken bile hayata
Şimdi sonsuzluğu kucaklıyor kollarım
Bir ağıt fılsıdanıyor sanki kulağıma kıbleden
Uğurlanıyorum inceden...
Bakıyorum kitaplarıma son kez
Tozlanmış raflarında öylece sessiz
Artık silinse de ben onlarsız
Onlar bensiz…
Biliyorum…

Acıyor içim sonra
Bir sızı kaplıyor yatağımı
Derin bir nefes gibi çekiyorum içime
Kendinden bile korkak varoluşları
Acıyorum…
Yanaklarıma dokunuyorum sonra
Ruhuma işliyor ıslanmış çizgilerim
Evet
işte ağlıyorum hıçkıra hıçkıra
Aydınlatıyor karanlığı her damlam
Öfkem durduracak sanki zamanı
Eğilecek önümde deniz ve kara
Ve anlıyorum
Kızmıyorum kendime
Göz yaşlarım insancıklara

Bile bile gidiyorum
Devam edecek rutinler
Çocuklar yine hep mutlu koşacak,
Gemiler limanlara ederken veda
Sallanacak umutla terleyen eller ardından
Çalacak yine çanlar,ezanlar okunacak
Kimbilir daha kaç beden aldanacak
Tebessümünde evrenin
Kapansada dizlerime pişmanlıklar
Artık açık yolum
Gidenlerin memleketi ya yurdum
Uzaktan işaret eder gibi kırık masamdaki
Son ekmek kırıntılarıma
Uzun uzun bakıp; doya doya hayata
Gidiyorum…

Ardımda ne ağlayan var
Ne de aklımda ağlayanlar

Gidiyorum…

Yalnızlığı seçmiş bir filozofun vedası…