Film Sahnesi Şiiri - Filiz Angay

Kardeşim Barış'a

Her yer bir film sahnesi...
Bir yanda savaş, bomba, kaybolan umutlar,
Önce kulakları sağır eden gürültü,
Sonra ölüm sessizliği...
Diğer yanda çıkar çatışmalarının bataklığı...
Kaçmaya çalışanlar batıyor, batıyor,
Son bir umutla ellerini uzatıyorlar,
Onlar da gömülüyor derinliğe...
Başka bir yanda ışın karmaşası...
Bütün soyut kavramlar renklenip ışın olmuş,
Sevginin, umudun, barışın çekici renkleri,
Ve fesadın, bencilliğin, hırsın kasvetli renkleri,
Etrafı göremiyorum, oluşan sisten...
Sahnelerden kaçmak istiyorum, dönüyorum,
Ama çevremdekilerin egolarının dağları yolu kesiyor,
Kimisi çocukluğumuzu,
Kimisi hedefimizin yolunda uçuracak motivasyonumuzu,
Kimisi de umutlarımızı kesmiş...
Bastığım toprak sanki dibe inmekte,
Dağlar daha da yükselmekte...
Ben ve yolları kesilenler,
Ya da gerçekleri böyle görebilenler,
Kardeşim, sevdiceğim, dostlarım,
Ya güneşimiz kesildiği için solan bir bitki olacağız,
Ya da ellerimiz birleşecek, güçlenip dağları aşacağız,
Uçacağız enginlere...