Eskiden,
Televizyonda film izlerken,
Acıklı bir sahne gelince,
İnsanlar,
Özellikle kadınlar,
İki gözü iki çeşme ağlaşırlardı.
Biraz gezip görmüş olanlar,
Film icabı bunlar, ağlamayın
Komşular derlerdi.
Gerçek hayatta da,
Değişen fazla bir şey yok,
İnsanlar rol yapıyor,
Sahte gülücükler,
Numaradan ağlamalar.
En yakın dostlarını,
Arkadan çekiştirmeler.
Darılmalar, barışmalar,
Yalancıktan, seviyorum demeler.
Alınmalar, serzenişler.
Husumetler, kıskançlıklar.
Verilen sözler, edilen yeminler.
Bir de, hiç değişmeyen, acı gerçekler.
İşlenen cinayetler,
Zulümler, işkenceler.
Sönen ocaklar, öldürülen bebeler.
Film icabı mı, şimdi tüm bunlar?
Kayıt Tarihi : 26.6.2009 19:35:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
senaristler biziz,oyuncularıda biziz.doğduğumuz gün bize boş bir defter verilmiş,amellerinizle doldurun buyrulmuş.ömürler tükeninceye kadar doldurmaktayız.kimimiz ayırlı insan kimimiz nankör insan.
yüreğinize sağlık.hakikat aleminden hoş bir şiir
TÜM YORUMLAR (23)