Film Gibi Şiiri - Banu Abdullahoğlu

Geceler bir başka gerçektir.
Gündüz hoyratça yaşar,hesaplamadan harcarız zamanı.
Kah kendimiz için yaşarız,kah başkaları için,
Kah rol yaparız,kah gerçek.
Ne yaşarsak yaşayalım,yol bizi geceye vardırır.
Geceye kadardır,bedenin ağırlığı,taşıma gücü.
Ondaki ayna gerçektir,
Baktığımızda hücrelerimize kadar görürüz.
En yalın,en rolsüz halimizi en varolanı.
O zaman daha bir anlarız,bir senaryoda oyuncu olduğumuzu,
Gündüzler anlamsızlaşır,yaşadıklarımız koşturduklarımız.
Bütün gün sessizliğini koruyan vicdan dillenir,
Daha bir netleşir karanlığın sessizliğinde sesi,
O öyle bir sestir ki,sağır olmak mümkün olsun.
Başlar yastığa düşünce,can kulağıyla dinlenir,
Artık çırılçıplaksınızdır,ne günahlar ne sevaplar gizlenir.
Örtünmek çare değildir,o an herkesçe bilinir.
Elinde senaryo,tek bir göz izler bizi sessizce sabırla.
Gecede gayet net anlarız,bu senaryonun baş kahramanı olduğumuzu,
Rolümüzü başaramadıysak,senaristi nasıl üzdüğümüzü.
Ama gündüz olunca başlarız hemen doğaçlamaya,
hemen senaryonun dışına kaymaya.
Hatta bazan soyunuruz yönetmenliğe,
Müdahale ettik sanırız senaryoya.
Herşey iyi gidiyorsa,sahipleniriz tek başımıza oskarı,
Aman bir de kötü giderse,suçlarız hemen yönetmeni yazarı.
İşte,böyle yaşar gideriz bir filmin içinde,
Kah drama,kah komedide.
Ama günde ama gecede.
Şunu hiç unutmayalım ki;
Nasıl oynarsak oynayalım,
Karşılaşacağız yönetmenle,filmin finalinde