Filiz Kılınç Şiirleri - Şair Filiz Kılınç

Benim sözlerimin tükendiği yerde
Başlar senin şehrâyin’in
Keza; bilirsin ki her sözcük bir parça daha eksiltir
Çığlık çığlığa nefesimi.
Bir kuş daha ölür
Bir turna daha göçer ebediyete

/Sığınakları terk edip kendi özümde
Yürüyorum çırılçıplak
Çok yağmurlar yağdı senden sonra
Ve hiçbir yağmur kapatamadı izlerini
Bildiririm! /

Bütün bağlaçların silindiği bir yer olmalı
İvmesini kaybeden gözlerimde
Tanıdık çığlıklar, ağıtlar, gülüşmeler
Sigara paketlerine sinen düşler
Oje kokulu mutfak
O tanıdık yalnızlık

- Efendim; aslı varken, suretine mi yanmalı aşkın? -

Neydi kandili alevinden ayrı düşüren bilmece
İyi bakın gözlerime ve biat edin
İncir yaprağında yürüyen karınca kadar
Sessiz ve telaşsız aralarken hayatı

Şaşırmıyorum tüm bu olup bitene
Beton uygarlığında insan ömrü
Harcı eksik demiri yok
Yıkılmaya yüz tutmuş çatısı örtülmeden
Düzen tutmaz ne aşkı ne acısı Liya

Bir nefes ver ateşe düşmüş karanfil kızıllığında
Bir yol ver tüm taşları kayıtlardan çalınmış
Öksüz çocukların yitik umutlarıdır ağıtlarım
Her anne kesik göğsüyle kandırır dudaklarımı
Bana bir gerçek ver n’olur

Ve yanakların yangın artığı Taha
Gitmek için gelişlerinin çanları çalan
Ne minareler yetecektir bizi avutmaya
Ne kiliseler
Yanacaktır yine günler
Yanacaktır mahşere bekleyişler

Sefil bir ev gibi kendime tütüyorum
Yüzümü çalarak aynalardan
Ki silerek adımlarımı boşluğa
Biraz sen, biraz sessizlik ve çokça tütün
Şiraz demiştim ikindi vakti
Çavlan olacaktık hatırladın mı?

Susuyorsun, dişlerinin arasında
Konuştuklarının çoğunu
Demir kundağa sarılıyor söz
İçinde vururken şaha kalkan atını
Gölgesi uzuyor gittikçe korkuların
Susuyorsun, ötesi yok!

Efendim;
Mermerleşmiş gözlerinizden
Dökülemez inciler
Anlayamazsınız acısını sahradaki yetimin
Size hep şafak, bana hep gece
Bu sırrı çözülmüş bilmece