Filistinli Küçük Bir Melekten Mektup

Daha birkaç gün önce, annemin kucağındaydım. Güvendiğim ve sığındığım tek liman onun şefkatli kollarıydı. Gözlerimi açtığımda o güzel yüzünü görüyordum, karnım acıktığında yorgun elleri bana bir parça ekmek uzatıyordu. Her şey o kadar masum ve sadıktı ki.
Sonra o katil, kanlı ordularıyla ve ölüm kusan bombalarıyla geldi. Attığı o büyük bomba, evimizi yıktı. Annemin kucağında, onun sıcacık kokusuyla birlikte son nefesimi verdim. Annem şehit oldu, ben ise küçük bir melek…Zaten açlıktan ölecektik, biliyorduk. Suyumuz yoktu, ekmeğimiz kalmamıştı. Aç ve susuz bedenlerimizle direniyorduk. Ama o zalim, bu acımızı bile bize çok gördü. Bedenlerimize işkence, ruhlarımıza zulüm yaptı. Evimiz de gitti, hatıralarımız, çocukluğumuz… Onlar da enkazın altında kaldı. Vatanımızdan kovulduk, yurdumuzdan sürüldük.
Peki ya siz, ey Müslümanlar? Neden sustunuz, neden birleşmediniz? Kalpleriniz bu kadar mı taşa döndü? Tüm dünyanın sessiz kaldığı bu zulme nasıl seyirci kalabildiniz? Size feryat olmaya çalıştım, bir çığlık, bir yalvarış… Ama nafile. Sesim duyulmadı, feryadım işitilmedi. Bu sessizlik, bu boş bakışlar kalbime en derin yarayı açtı. Benim gibi nice çocuk melek oldu. Mescid-i Aksa'mıza el koydular, kutsalımıza saygısızlık ettiler. Buna nasıl seyirci kalabildiniz?
Oysa biz, bu dünyada birer sönmüş mum gibiydik. Sitemim size değil, merhametinizin sönmüş olmasına. Elimden gelen tek şey, sizlere bu mektubu yazmak oldu.
Bu zulme karşı duran tek bir ülke oldu: Türkiye. Ve o ülkenin tek bir lideri vardı; Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan. O, bizim için sesini yükseltti, sizin vicdanınızı sarsmaya çalıştı. O, tüm dünyaya meydan okudu. O, bu haksızlığa karşı duran tek ses oldu.
Ey zalimler, ey zulme sessiz kalanlar! Unutmayın, bu dünyada yaptığınız her şeyin, söylediğiniz her sözün bir hesabı var. O hesap günü geldiğinde, tüm zulmün, tüm suskunluğun, tüm vefasızlığın hesabı sorulacak. Bana reva görülen bu açlığın, bu korkunun, bu ölümün hesabı sorulacak. Sizden neden sessiz kaldığınız ve neden bir araya gelmediğiniz sorulacak. Ve o gün dünya malı da, makam da, şan da, şöhret de size fayda etmeyecek. Kimseye kaçış yok, herkese hesap sorulacak!
Ey Müslümanlar, Birleşin!
Ey Muhammed'in (s.a.v.) ümmeti! Uykunuz ne kadar derin, gafletiniz ne kadar uzun oldu böyle? Yıllardır süren bu sessizlik, bu dağınıklık bize yakışmaz. Vakit, bu vakit! Artık suskun kalma, korkma, titreme vakti değil!
Kudüs kan ağlıyor! İlk kıblemiz, Mescid-i Aksa, esaret altında. O topraklarda kundaktaki bebekler, yaşlı nineler, masum çocuklar zulüm altında inliyor. Evleri başlarına yıkılıyor, yuvaları tarumar oluyor. Ezanlar susuyor, dualar yarım kalıyor. Siz nasıl sessiz kalırsınız? O mübarek şehir, sadece Filistin'in değil, tüm İslam dünyasının namusudur.
Birleşin ey Müslümanlar! Bir vücudun azaları değil miydik biz? Birbirimize kenetlenmek için daha ne bekliyoruz? Sınırlar, diller, ırklar aramıza fitne soktu. Oysa biz, tek bir Ümmetiz. Düşmanlarımız birleşirken, zalimler el ele tutuşurken biz niye bu denli dağınık dururuz? Birlik olursak, Kudüs'ün sesi oluruz. Birlikte haykırırsak, zalimlerin korkulu rüyası oluruz.
Uyanın artık! Gelin, Kudüs için ayağa kalkın. Sadece dualarla değil, konuşmakla değil, birleşmekle. Kalplerimiz bir, dertlerimiz bir. Öyleyse ellerimiz de bir olsun. O mübarek şehir bizi bekliyor. Bizim sesimizi, gücümüzü, birliğimizi bekliyor.
Kudüs'e sahip çıkın! Zira Kudüs düşerse, İslam dünyasının sönmüş feneri bir daha yanmaz. Kudüs esaret altındayken, hiçbir Müslüman huzur içinde uyuyamaz.
Korkmayın! Zira Allah (c.c.) sabredenlerle ve birleşenlerle beraberdir. Korkmayın! Zira bu yolda dökülen her ter damlası, atılan her adım, Allah katında karşılığını bulacaktır.
Haydi! Kalkın! Birleşin! Kudüs'e sahip çıkın!