Filistinli Çocuğa Cevap Şiiri - Adem Keven

Feryadın yürekleri parçaladı
Feryadın dağları, taşları inletti
Ey Filistin çiçeği
Ey savaş gülü...

Her gün doğan güneş
Her gece gökyüzünü süsleyen yıldızlar
Seni görmüyor
Senin acılarını duymuyor,
Sana doğmuyor gülüm

Yıllardır duyduğun tek ses
Silah sesi
Âh, figan sesi
Yıllardır duyduğun tek koku
Ölüm kokusu,
Barut kokusu
Yanmış ceset kokusu
Ve yıllardır gördüğün tek renk
Kan rengi
Kan kırmızısı
Ey Filistin menekşem
Ey Filistin gülüm...
...
Şu yaşına geldin
Bir kez olsun babacığım diyemedin
Babanı bir kez olsun gülerken göremedin
El ele yürüyemedin hiç...
Sarılamadın babana
Ağlayamadın bile onun dizlerinde gülüm

Şimdi bütün dünya seni anlıyor mu sanıyorsun
Bütün insanlık seni duyuyor mu sanıyorsun
Senin feryadın ulaşıyor mu bütün babalara.
...
Hiç boşuna ümitlenme gülüm
Hiç boşuna heveslenme...

Dünya çoktan terketti insanlığını
İnsanlık çoktan kaybetti idrakini, vicdanını

Şimdi sen o gür ve ağlamaklı sesinle haykırıyorsun
İnsanlığa son kez haykırıyorsun
“Her sabah çocuklarını öpen babalar!
Çok şey mi istiyorum?
Çok şey mi istiyorum?
Utanın...Utanın...Utanın...”
Diyorsun...
Utanacak baba nerde,
Utanacak yüz nerde gülüm ?
Sen, yeni dünyanın insanlarını bilmiyorsun
Sen hâlâ insanları vicdanlı
Hâlâ babaları duygulu mu zannediyorsun.
Onlar duygularını, vicdanlarını
Onlar dinlerini, imanlarını
Çoktan gömdüler toprağa
Onlar, senden önce teslim oldular dünyaya

Onlar senin gibi haykıramazlar
Senin gibi feryat edemezler
Çünkü onlar göbekten bağlılar bir yerlere gülüm
Göbekten bağlılar...

Bir tek sen kaldın ey Filistin gülü
Sen direnişin sembolü
Sen davanın bayrağı
Sen mazlumun âhı
Sen bizim duamızsın gülüm

Sen ezilmiş değilsin
Sen solmuş değilsin
Senin duyguların taptaze
Senin vicdanın sapasağlam
Çünkü sen haykırabiliyor
Çünkü sen başkaldırabiliyorsun

Gözyaşın hâlâ sıcak
Gözyaşın hâlâ içten
Gönlün yüce senin
Davan yüce senin

Belki babanı gömdün
Belki anneni, kardeşini,
Belki tüm dostlarını gömdün toprağa
Evin yıkıldı
Kalbin kırıldı
Yüzün kan ter içinde
Ayakların savruldu bir kurşunla
Rüyalarına bile sağanak sağanak mermi yağdırdılar

Ama sen yıkılmadın gülüm
İnsanlık yıkıldı.
Sen büyüdün,
Dünya küçüldü.
Sen haykırdın,
Dünya sustu, Biz sustuk.
Sen ağladın,
Biz ağlayamadık bile gülüm.
...
Artık ağlama,
Boş yere akıtma gözyaşlarını.
...
Her şeye rağmen suçluyuz
Boynumuz bükük,mahçûbuz ...
Ancak elimizden gelen bir duadır:
“Ey Allah’ım, ey Allah’ım ,sana yalvarıyoruz,
durdur bu zulmü, durdur bu zulmü”

11.4.2002
Adem Keven