Filistinli Bir Çocuğun Son Anları

habersiz düşlerle,
uyurum gecelerin birinde
soğuk havaya,
sıcak gülüşlerle selama durarım
'hey' dersin
'hey küçük, kalkmalısın
bombamıza maket olmalısın...'

oysa uyumam gerekti
uyuyup büyüyecektim
bir okula gidecektim
uyumam gerekti
onlarca düş vardı beni bekleyen
her sabah sevinç çığlıklarıyla
düşlerimi anlatacaktım...

bir ses vurdu tek göz odama
geceyi delen bir aydınlık
şimdi niye sustu bu karanlık?
bu eşyalar, bu yatağım
bu çığlıklar neden havadaydı?

annemdi, evet annem
yanıyordu belli belirsiz
yüzü böyle olmamalıydı annelerin
anneler güzeldir,
anneler yiğit
anneler niye yanıyordu?

dışarda bağrışlar yüzlercesine
kargaşa dolu yalnızlıklar
tanrım, daha önce böylemiydi bu mabed?
hani kitaplar yazar ya kıyamet
bu zulümde işte böyle bir felaket...

evler yanıyor turuncu renkte
sokaklarda feryat sesleri
babam bir yerde uzanmış
yatıyor belli belirsiz
'kalk' diyorum
'kalk baba, bana iyiye dair bir dünya ver'
kalkmıyor babam
ve abim...
ve ablam...
annem gibi onlarda giymişti yanık renklerini
oysa uyuyacaktım birazdan
masallar diyarında,
koca kentler kuracaktık;
pembe düşlü arkadaşlarla...
elimizdeki kalemlerle,
Filistin ülkesinin haritasını yapacaktık...

sokak lambasının değil,
bombaların aydınlattığı yaralı sokağımıza
bir kaç adam gelmişti;
arabalarında mavi ışıklar yanan.
beraberinde gözü yaşlı bir kalabalık...

beyaz önlüklü bedenler,
telaşlı bakışlarla alıp götürdüler;
evimize dair ne varsa
hiçbiri de yakışmadı
dört elin taşıdığı acımsar sedyeye
oysa daha çocuktum
iklimlerle tanışacaktım
yaz saatine ayarlayacaktım
Arafat resimli oyuncak saatimi...

oysa daha çocuktum
her uyuduğumda
hep uyanacağımı sanmıştım!