Filistin Marşı Şiiri - Lokman Hamitoğlu

FİLİSTİN MARŞI

I

Zaten parçalanmış ya yüreğim!
O intifada beni tarumar eder.
Önce o ses beni hüzne boğar...
O ses; mahremde kahredilen!
Annelerin karnında kahredilen 131 çocuğun sesidir!
Sonra diğer çocukların sesleri...
Her birinde ayrı bir masumiyet, mazlumluk...
Hepsinin de hikayeleri aynı gibi;
Kiminin babası çoktan şehid edilmiş!
Kiminin babası kodese atılmış!
Kiminin annesi de ya şehid yahut esir!
Ve doğuştan ayaklarının üzerinde yaşamayı öğreniyorlar,
Ve ayakta ölmeyi dizlerinin üzerinde yaşamaya değişmiyorlar!

II

Her yeni gün onlar için yeni şahadetlere gebe.
Her yeni gün bizler için yeni sınavlara!
Ve her gün bu sınav beni sık boğaz eder.
Soruların içinde soru beğenirim;
Yahudileri yurtlarından kim kondu?
Hitler kimdi?
2000 yıldır Yahudiler niye yurtsuz?
2000 yıl önce o bölgede kim yaşıyordu?
Ne bu soruların,
Ne de başka zulüm sorularının cevabında Filistinliler yok!
Öyleyse bu zulüm neden?
Başkalarının hıncını Filistinlilerden çıkarmak neden?
Tüm nedenler beni neden yaşadığıma götürüyor...
Kardeşlerim ölüyorsa ben neden yaşıyorum?
Toprağın altında olmam,
Toprağın üstünde gamsızca gezmemden daha iyi değil mi?
Ve o an bir intiharlık başlıyor bende...!

III

Sonra başka bir gerçek çıkıyor karşıma;
Yahudileri zulümlerden kaç sefer kurtardık! ?
Savaşlar onların yakasını tutmuştu,
Dışlanıyorlardı,
Haşlanıyorlardı,
Sürülüyorlardı...
İşte o anda biz uzatıyorduk ellerimizi.
Karanlıkların içinde ışık oluyorduk.
Aklımız hep hürdü.
Vicdanımız temizdi.
Yüreğimiz saftı.
Kimseyle ilgili “acaba” demedik!
Ama onlar! ?
Onların nefsi azdı!
Onlar hayrı atıp şer yazdı!
Onlar kardeşlerimize mezarlar kazdı...!

IV

Düşüncelerini düşüncesizce bozdular!
Kalplerini kararttılar!
Artık inançları zayıflamıştı!
Zıtlar aleminin şer eksenindeydiler!
Kılavuzları iblisti!
Kuvveti olmayan haklı bir halka karşı,
Kuvveti olan zalim bir halk doğmuştu, doğrulmuştu! ?
Her gün binlerce zulüm!
Her gün ölüm! ölüm! ölüm!
Ve biz umarsızca izliyoruz!
İki milyara yaklaşan Müslümanlar izliyor!
Dünya izliyor!
Zulme rıza gösterip zalimlerden oluyoruz!
Haksızlığa karşı susup dilsiz şeytanlar oluyoruz!
Ve bu sessizlik beni intihara götürüyor!
Beynime bir kurşun sıkıp ölmek istiyorum 1

V

Tabancamın mekanizması oynayıp,
Mermi namluya sürüldüğü an...
Bir ses tırmalıyor beynimi,
Bu sis Filistin Marşını söyleyen bir çocuğun sesidir;
“Hayber, Hayber ya yehud,
Ceyşu Muhammed sevfe ye’ud”
“Hayber: hatırlayın Hayber’ i ey Yahudiler!
Muhammed’ in ordusu geri dönecek.”
İşte o an ümidim şahlanır. Allah’ın rahmetinden ümidini kesmiş,
Ümitsizliğe düşmüş zalimlerden olmaktan kurtuluyorum!
Hayber’ i, Hayber’ in kalesini hatırlıyorum...
Hayber Gazvesine sebep ihaneti,
Ve Hayber’ in zaferini hatırlıyorum...
Elbet yeni Hz Ali’ ler doğacak
Elbet yeni Hz Ali’ ler var
Ve elbet Hak geldi mi batıl zail olacak!
Allahu Ekber!

Lokman HAMİTOĞLU