Filistin Çığlıkları Şiiri - Mehmet Ksk

Zeytin ağaçları ağlıyor sessizce,
Toprak, kana bulanmış bir çarşaf gibi.
Barış güvercinleri kanat çırpamaz olmuş,
Çocukların gülüşleri donmuş dudaklarında.

Duvarlar yükseliyor, umutlar sönüyor,
Her gün bir masum can daha gidiyor.
Anneler, çocuklarına ağıtlar yakıyor,
Babalar, ekmek yerine kurşun topluyor.

Sokaklar, oyun alanı değil savaş meydanı,
Okullar, bilgi yuvası değil enkaz yığını.
İnsanlık vicdanı derin uykuda, susgun,
Hastaneler yaralı, ambulanslar yorgun.

Dünya seyrediyor uzaktan, çaresizce,
Kimi öfkeli, kimi kayıtsız, habersizce.
Adalet, iki gözü bağlı, kafese hapsedilmiş,
Barış çağrıları boğuluyor bomba sesinde.

Ama umut, o minik filiz, hâlâ direniyor,
Her yıkıntının altından yeniden doğuyor.
Çocuklar bir gün gülecek, özgürce, korkusuz,
İnsanlık uyanacak bu kâbustan, kuşkusuz.