Filistin Şiiri - Nuran Baydar

Asılı kaldı yüreğim Filistin duvarlarında,
Kanlı bir şehrin yasıdır bu satırlara yağan,
Gazze çocukları kadar cesaretim yok oysa!
Mülteci ellerim, zehir parmaklıklar ardında…

Filistin…
Ağlamanın gecesine vurgun…
Aşkın şehadetine tutkun…
Kuytulardan yükselen bir figan…
Yaprağı baharda solan bir hicran…

Karanlığın koynunda minicik bir yürek…
Üşüyen ellerinin arasında umut taşıyor,
Zulmün gölgesinde kana bulanmış bayrak,
Mücahitler, kılıç yerine Kur’an kuşanıyor!

Filistin…
Sancağına mızraklar saplanan…
Göğsünde iman zırhını taşıyan…
Aydınlık yarınlar için rahmete susayan…
Kanlı bir zafer için şahlanan…

Ah’ları sığmıyor hiçbir yakarışa annelerin,
Ateşi yakıyor üzerlerine yağan mermiler,
Feryat eden babaya uzanan ellerin,
Hangisi yürek yangınını söndürebilir ki?

Filistin…
İsimsiz mezar taşlarında hüzünlü bir sancı,
Gözyaşın toprağa karıştığı Şehr-i viran,
Dualarımıza düşen mahzun bir acı,
Yalnız değilsin, zafer inananlarındır, dayan!

Ve Filistin…
Gökler ağlarken bir avuç toprakta,
Küçük bir çocuk, gözlerinde yüreğini büyütüyor,
Annesinin yasaklı hayallerinde,
Gecenin sararmış rüzgarlarında özgürlüğü arıyor.

Filistin…
Yaralı bir umut, taş duvarlara yaslanmış,
Zamanın içinden bir sessizlik süzülen,
İsmine can veren her bir yürekte,
Zaferin en berrak çağrısı yankılandığı yer…

Filistin…
Bir zamanlar bahar olan,
Şimdi ölümün en soğuk rüzgarını taşıyan,
Bir zaferin, bir umudun, bir direnişin,
Yeryüzündeki adı…