Filistin Şiiri - Tekin Kale

Küçüktü,
Evinin Önünde bilye oynayarak büyürdü.
Akşam olduğunda Ezan ile beraber evine gider,
Annesi ve babasını görürdü.
Huzur dolu bir aileye mensuptu.
Sonra bir akşam,
Gecenin en güzel saatinde,
Uykunun en tatlı gecesinde:
Havada uçuşan kanatlı, her tarafı demir kaplı kuşlar gördü.
Odasının penceresinden demir kuşları izlemeye başladı,
Yaşadığı ülkeye,
Kendisinin deyimi ile:
Büyük bilyeler atılıyordu.
Küçüktü işte,
İnsanların o bilyelerden öleceğini bilmiyordu.
Sonra:
Her taraf karardı.
O bilyeler,
Ülkesine,
Şehrine,
Mahallesine,
Evine tek tek düşüyordu.
Bu nasıl bir sınav Rabbim?
Küçük bir beden o bilyelere kurban gidiyordu.
Ortalık,
Kan, gölet, insanlar!
İnsanlar ölüyordu.
Odasından çıktı, Annesi ve babasının yanına gitti.
Şaşkındı.
İlk defa Bir Asker:
Annesine,
Babasına,
Kurşun yağdırıyordu..
Ağlıyordu!
Korkudan, yokluktan, çaresizlikten.
Başka bir şeyde yapamıyordu.!
Filistin?
Yoksulluğun, çaresizliğin savaşların,
Başkenti.! !
Eskiden güzelmiş bu ülke,
Bu şehir.
Küçük bir ülkenin büyük çocukları,
Küçük bilyelerle oynarmış..
Şimdi her yer büyük demir bilyelerle dolu.
Çocuklar,
Artık demir bilyelerle mi oynayacaklar? bilinmiyor.
Saatlerce, gecelerce, günlerce?
Şimdi aciz bir kulun olarak soruyorum sana Rabbim!
Filistinli çocukların oynadığı bilyeler;
Bizimkilerden çok farklı!
Bizde çocuktuk,
Onlarda çocuk.
Günahları bile yok iken;
Küçücük yaşlarında,
Demir kuşların getirdiği,
Büyük demir bilyeler ile oynamaları:
Doğrumu?