Tene mezar kazırken
Yalandan mistik güneşler,
Kırıldı bir tenhada
Karanfilleri gözbebeklerimin.
Çocuklar korkularıyla
Yanmış kirpiklerime biniyordu,
Üstüme bomba yüklü
Atlı karıncalar yürüyordu.
Her geçen dakika
Notaları eksiliyordu ezgilerimin,
Avuçlarımdan semaya durmadan
Dua gemileri kalkıyordu,
Tabut dolusu insan morarırken
Hastane morglarında
İnsanlığa lâl,
Kalbime melâl akıyordu.
Davutyıldızının kanlı pençesine
Düşmüştü kaderim,
Şehitlerimin gözlerine bakmak
Sakallarımı titretiyordu,
İnsanlık arenasından boş döndükçe ellerim
Seccadem bebek çığlığı olup
Yedi kat arşa yükseliyordu…
Kanlı kefenimi sarmak
Anneme ağır geliyordu,
Açıktı kapıları evsiz duygularımın,
Çaresizdim…
Kimsesizdim…
Ağlıyordum…
Bıçkının dişlerine sıkışıyordu
Yardıma açılan ellerim,
Güneş saçlarımı sürekli teğet geçiyordu,
Kudüs kan kaybından ölürken
İstanbul raksla kendinden geçiyordu…
Özgür Üniversiteli Dergisi 11. sayı
Necip Abdurrahmanoğlu
Kayıt Tarihi : 28.11.2011 14:19:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
http://hazandakar.blogspot.com
TÜM YORUMLAR (23)