Fila Şiiri - Harun Göktaş

Fila’m..!
Bilirim, uzun zaman oldu
Bir asrın bittiği yerdir burası
Terazinin bir kefesinde
Yoksul acıların birikmiş
Mükafatının buyruğu sorgulanmış
Gözbebeklerin mahzun irice
Zahiri insan korosundan kaçmışsın..

Yaş tahtada beklerken yarını
Uzaklaşmışsın zamanın göbeğinden
Kerteye getirilen hak ile yeksanı
Haykırmışsın hakikatın yüzüne

Biliyorum Fila’m
Sonu gelmeyen kent şarkıları dolamışsın diline
Bilinçsizce söylenen bir nakaratsın
Çığ olmuşsun
Hiç devrilmiyor hüzün o ıslak gözlerinden

İçi kitaplarla dolu olan bir mekana hapsolmuşsun
Ayraçlar yerine,
Kesilmiş parmaklarını koymuşsun kitap aralarına
Sayfaları değiştirmeye korkuyorum Fila’m
Korkuyorum..
Ya bir sözcük yaranı kanatırsa!

Kambur gülüşleri terk ettiler bize Fila’m
Dağın eteklerinde, çarmıha gerilmiş duygularımız vardı
Ya kalbimiz de erguvana dönüşürse..!

Şarkılarımız Fila’m
Bize deniz üstünde uçmayı öğreten şarkılar..
Sana bilindik bir coğrafya
Bana ıslık sesinden masallar
Eflatun, ezop...
Unutmuşuz bütün olanları

Kumdan kalelerimiz yıkık
Bir kuş sürüsü havalanıyor
Kurumuş çiçeklerimiz vardı
Çizildi gökyüzünde
Şimdi bir katilin ellerinde kaybolan birer kan yumağı o kırmızı karanfiller
Ben çok acıyorum, sen sakın acıma

Ölümün soğuk pençesi,
Körelmiş ellerimizde kaldı.
Bilirim Fila’m
Bir asrın bittiği yerdir burası