Fikrimce Şiiri - Değer Ulaş Turan

Hasta, yorulmuş bir bahar gibi ömrüm
Ve bir cana hasretin kalırsa günler ardında
Kalıp düşer cana bedenim
Umurunda mı insan olanın?
Kalıp esaretinde aşk-ı vicdanın.
Sen eserler verirsin hayat diye
Tuttuğun nice kayıp acının külleri bulaşır karalar seni.

Bir akşam seferinde
Bir seni adınla anarsa iki kadeh şarabın verdiği bu hüzün
Demek ki sen de bir sarhoşluksun
Ayılıp bakarsam yeni günde
Unuttuğum hatıralarıma bir yenisi işte

Kader mi?
Kim saydı seni
Yeni keder mi alır bedeni
Ateşler içinde sayıyordum bu kenti

Oysa yağmurlar var
Oysa
Hayat?
Bahar bile biliyor seni
Tuttun yeniden ellerimi
Bir aşk,
Bir ten.
Haz mı sanır yeniden...

Ufak bir iklimsel olaymış meğer
Kış devrediyorken kendini bahara
Sen dallarda yeni bir haz
İki büklüm tomurcuksun
Sefasında bahar muzdarip bu kederin

Dostlar mı anlamadı seni
Dostluktan ziyadesinde
Bir fikrin mucizesi mi sandın
İyiliklerin efendisi kendini
Nicelerini sen sanıp tuttuğun bendini

Hoş bir masaldı oysa
Ben olduğum yerde mıhlanıp kalıyorken sona,
Sadece şaşıran kelimelere bir imza daha
Ulaşır mı ona
Değer mi her defa
Tutsak mı bu bahar yine
Sarmaşık bir acıya
Sen sergerde bir ihtimalsin
İntibahında hazanın,geçmişinde yaşarsın..

Sustuğum kışın zemherisi
Koynunda saklı nice ahenkli,
Nice sen
Bir benden varlık beklersin hüzün
Beslenir sende,
Bir ona koşup hatırlatırsın…