Kadın, zamanın başlangıcından beri var olan bir kudret,
Adem’le Havva’dan beri toprak ana, gökyüzü yıldız,
Savaşlarda silahların susmadığı her dönemde
Kadın, asla susmadı; yeri geldi, haykırdı,
Yeri geldi, içindeki feryadı göğsüne gömerek
Bir çocuğa umut, bir eşe güç, bir toplumda dayanak oldu.
Ömrüm sona erende, son nefeste Allah’ım!
Huzuruna gelende, ben neylerim Allah’ım!
Kırık dökük amelim,
Gözlerimdeki elemim,
Bağışın olmasa senin, ben neylerim Allah’ım!
Can alıcı geldiğinde, Azrail’i gördüğümde,
Geceye bağırdım, ay sustu, yıldızlar döndü,
Toprak çatladı, su kaçtı, dünya söndü.
Adını unutur gibi yapıyorum bazen,
Ama adını her şey fısıldıyor, nafile.
Dağlara vurdum kendimi, taşlar suskun,
Dağlar var içimde, isyan eder sana,
Baş kaldırır her gece, sen yoksan yanımda.
Denizler delice çarpar kalbime, bilmez ki
Ben seni bir fırtına gibi sevdim, sessizce.
Ey gönlümün yangını, ey rüzgarın fısıltısı
Bir yürek yetmez bazen, yük ağır gelir,
Gözlerimiz yitirir, hakikati bilir.
Dünya süslü bir tuzak, nefis hep çeker,
Ama Allah’ın yolu, kalpleri eker.
Bir kul ararsa O’nu, yol yakın gelir,
Hak yoldan sapmayan, sonsuz huzur bulur.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!