Fikri Ateşten Adam... Şiiri - Ahmet Leve ...

Duydun mu, Emirdağ’a bir garip inmiş.
Tutmuş seccadesini, meydana sermiş...
Yok, yok, bu garip değil, baya yiğitmiş!
Meydan okuyor küfrün savletlisine...

İhtiyar derler, fakat bir başka hal var!
Ona seyran geliyor; sürgünler, yollar...
Zindanlar bayram yeri, şen karakollar!
Kalbin bağlamamış dünya nimetine...

Sen de fark etmedin mi, bu başka biri!
Yaşı kemale yakın, ruhu dipdiri...
Hangi duvar zapt eder böyle esiri?
Mana sarılamaz, madde zincirine...

Aklı, ateşten yumak; kalbiyse nurdan...
Sözü şerbetten tatlı, fikri polattan!
Cennetten bile geçmiş, değil canından!
Hayatın feda etmiş, ruh saffetine...

İsmine “Said” derler, bu ihtiyarın.
Ateşlisi ona düşmüş, bu imtihanın!
Ona dar mı etmişler, kendi diyarın?
Uğramış sürgünün, her çeşidine...

Barla, Burdur, Isparta; ya da Emirdağ!
Destanına şahittir, senin her bir dağ...
Dünya hayalin değil, ayağına bağ!
Sırtın dönmüş dünyanın her bir zevkine...

Fikri alev alev; mağlup olmuyor.
Mantığı karşısında, küfür kalmıyor...
O ne ışıktan nazar, şeytan kaçıyor!
Meydan okur Avrupa’ya, felsefesine...

Hali bir başka bunun, şeyhe benzemez.
Önüne dağlar çıksa, yolda beklemez...
Dünya düşmanı olsa, düşman dinlemez...
Korku işlememiş ki, hiç sinesine...

Seni tutabilmek, zulmün haddi mi?
Seni vurabilmek, kurşun haddi mi?
Seni anlatabilmek, sözüm haddi mi?
Sözler’in konuşsun, benim yerime...

Ahmet de yaşıyordu, binler şüpheyle...
Zihni uğraşıyordu, bin vesveseyle...
Kalbim uyanıverdi, fikrin sesiyle!
Mısram teşekkür etsin, dilim yerime...