Fikret Usta Şiiri - Bahadır Arif Mete

Öyle soğuktu ki hava,
Şubat’ın onbeşi mi ne?
Vurdukça kaldırımlara deniz,
Yakıyordu damlalar kim varsa yanında,
Birkaç adam vardı evi barkı olmayan,
Hele biri vardı ki ismi Fikret Usta!

Geceden kalma olmuş zil zurna,
Ufacık cüssesi bükülmüş beli oldukça da sıska.
Gelenden sigara istiyor,
Gidenden ise geçmişini…
Saç sakal sararmış sigaradan,
Karışmış birbirine,
Kırışmış her yanı.
Eski bir usta idim,
Sonra fabrikatör oldum dedi.

Eşini kaybetmiş doğum yaparken,
Hem evladını…
Akıl hastanesine düşmüş,
Sonra da kaçmış kaç kez.
Kurtaramadım! Kurtaramadım!
Feryat figan dövüyor dizlerini
Gelince aklına yareni.

Kurumuş gözyaşları arada öksürük,
Yorulmuş belli ki artık mecalsiz,
Bakıyor masmavi gözleriyle ufka,
Ne teselli eder ki seni,
Dünya zaten fani!

Kalktım yanından usulca,
Dur gitme der gibi baktı yüzüme,
Ahhh be Fikret Usta…
Kim utansın şimdi burada,
Ben mi? dertlerin mi? Dünya mı?
Bunu işte bana hiç sorma.
Hadi kalasın selametle ve sağlıcakla..!