Fikirler insanın kimliğidir

Makale

Bazen hayatta her türlü tezler çıkarabiliriz çünkü hertürlü tezatlığın içinden bir hakiki düşünceye varabilir insan.
İnsanın birde kendine tez yetişmesi gereken bir unsurdur, hayatın içinden geçtiği tüm tezatlıklar.
Yine, ne tezattır ki; insan kendine yetişirken, birçok şeye uzak kalabilir.
Çünkü yaşam bazen, kendini yetiştirebilmektir hayata.
Bu bir yerlere koşup yetişmek manasında değil, bilakis insanın kendini eğitmesi anlamındadır.
İnsan kendini hakiki anlamda eğittiği zaman, gerçek bir iç disiplin sahibi de olur.
O noktada kimse size eğer vuramaz, kimse size tasma takamaz, kimse size yular takamaz,
kimse sizi dizginleyemez ve en önemlisi kimse sizi bir kafese koyamaz.
Buyuzden yaşamda duruşunuzu sadece iç bakışınız belirler.
Unutmayın; Hayata bakış açınız ve yönünüz sabitse doğruysa; kafanızın hangi yöne çevrildiğinin bir önemi yoktur.
Çünkü görmesini bilen için, görülen yoktur aksine görülmüş olmak vardır.
Çünkü herşey biraz görüntüdür. Nasıl ki, gördüğümüz şey düşüncemizde bir algı oluyorsa, o noktadan sonra gözde bir araçtır.
İnsanın oysa iç bir görüşü olmalı ve o görüş bir bakışta insanı görebilmeli.
İnsanın hayatta net bir bakışı olmazsa, neyi tam olarak gördüğünü savunabilir ki?
Kim kimi tam olarak bir idrak bakışıyla görmüş birde bu önemlidir.
O bakıştır ki; insanı da kendine gösterir.
Birde aynı doğru ve hakiki bir bakış açısında olmak kavramı vardır ki; işte ne mutlu o ufka erebilenlere.
Gözlerimiz çok yorgun gördüklerimizden. İyi ki gözyaşı var, çünkü bazen gözyaşı değil, düşüncedir akıp giden.
Buyuzden; Bir cümlede hayatı okuyanlara, yaşam cümle alemine katar ancak.
Buyuzden bir yağmur tanesi okyanusa düşerse o umman adını alır artık.
O vakit; umudu, umarı yoktur o tek damlanın; Bilakis umumiyeti ve ummaniyeti vardır.
Rahmetin tek bir damlası dahi, tüm okyanusları bile içine alır! İşte o zaman yüz yüzebilirsen.
Kendi kıyılarına ulaşmakta var, bir girdaba düşmekte var, yüce uçsuz bucaksız derin bir umman olmakta var.
...
Bazen insanın yaşadıklarını yazmaya ne kalem, nede kelimeler yeter.
Çünkü okudukça insan, Allah'ın lütfettiği kelam, kalbe ve dile gelir.
Anlarsınız ki; hakikatte yazılan herşey, bir yazı kader olur.
Ve insan kendini okudukça; kendi yazısına değil, yazgısına var olur.
Hakikatte hiçbirşey bilinmez ancak hakkı bildiğiniz sürece hakimiyet yalnızca katettiğiniz bildiklerinizin de ötesidir.
Bilgi sığdır ve bilmek yetmez. Asıl insanın bilincini bilgilendirmesi, kendini bilmenin ilk yetkisidir.
Allah bir insanı gözetiyorsa eğer; insanın etrafında dönen olaylarda, yaşama gözü kapalı ve bunlardan da habersiz olması farketmez.
Çünkü bir insan açık gözle yaşama erebilir ancak yaşamanın özüne ise yanlızca açık yüreklilikle erişebilir.
Bazen yapılan haksızlıklara göz yummak görmemekte değildir, asıl kalbin gözü açıksa gönülden gözlenir insan.
Bazen bizim gördüklerimiz değildir yaşam.
Asıl bizim görmemizi sağlayan kudrettir görebildiklerimizide görünüşte bir yürekten görüş yapandır.
Buyuzden herkesin bakış açısına göre görüşü ve öngörüsü artar.
Yaşam buyuzden çok boyutludur. Kimilerinin karanlık bakışı, yaşamı karartır bazen.
Kiminin aydınlık bakışında yeni bir ufuk doğar.
Kiminin ise etrafı ne kadar karanlık olsada gözü aydındır oysa.
Buyuzden birbirini okuyor insanlar. Buyuzden her dil ve tercüme mevcut.
Biz ki buyuzden çoğu harfleri kaleme alır, bazı şeyleri ise kaale bile almayız.
Buyuzden hal dili ve ahval var. Buyuzden ima var, anlam var, meal var, mana var.
Buyuzden insanlığa dair; "Sen anılması güzel bir söz ol.''
Çünkü insan kendisi hakkında söylenen güzel sözlerden ibarettir." Diye ifade eder Mevlâna Hz.
Kendini samimiyetle okuyan insanların ezberinde bir yaşam vardır.
Kendi iç harfleri,hiçbir kopya içermez buyuzden onların.
"Söz ol" der Mevlâna Hz. Çünkü bir söz ile oldu en başta alem ve O yaratıcı ki; "Ol" dedi ve içimizde oluştu herşey.
"Söz, amel ağacının meyvesidir. Amel sözden doğar.
Allah Teâlâ kainatı kelam ile yarattı. O (c.c) 'Ol’ dedi ve hemen oldu. Hz. Mevlâna.
Buyuzden yaşamda insan kendi sözünden ibarettir.
Buyuzden gönül dili yazısız ve sözsüz de mananın da aslı ve bir hilkati oluyordu.
Çünkü harfler susar, insanın gönlü hiç susmayan bir çağlayan da olabilirdi.
O zaman elbette herşey kendi seyrine varabilecekti.
O zaman elbette hayatın da akışı olabilirdi insan.
Kalpte ilahi kudret var olduğu sürece zaman yaşayacaklarınızla bilenir.
Ve kimbilir belki de zaman, yaşama iz bıraktıklarımızla bilinirdi.
Öyle ya tarihe baktığımızda insanları birleştiren ve buluşturan fikirlerdir.
Bizler ne yaşarsak yaşayalım insanların bizde bulacağı şey yalnızca bakış açımızdır.
Doğru güzel ve etkili bir bakış açısı;
geçmişten bugüne kadar olan değerli fikirlerin bize bir köprü olduğu gerçeğidir.
Elbet doğru bir fikir, bir tarihin kimliğide olabilirdi elbet.
Geniş tarihe baktığınızda tam manasıyla kimin ne yaşadığını bilemeyiz ancak neden ve ne için yaşadığını biliriz.
Hayata etkili bir öngörü sunmuş fikir ve siyaset insanları, bir düşünce uğruna dirsek değilde ömrünü çürütmüş nice derin düşünürler,
insanları bir doğrultu da birleştiren büyük alimler,
bir inanç uğruna bir yaşam destanı yazan büyük üstadlar bizim kökümüz, kökenimizdir.
Çünkü gerçekte fikirler; insanın hayata dair iç kimliğidir.
Buyuzden bazı sözler okunur, bazı sözler içimize dokunur bizim.
Buyuzden kimileri birbirini okur geçer, kimileri birbirlerinin noktasında bile yıllarca dinlenir.
Buyuzden insan söylemlerde değil; özünde ki sözlerden yaşama vardır.
Ve Allah tüm özleri olduğu gibi bilendir.
Buyuzden nice fikirler dönerken üzerimize veya haksızlık fiiline ek olursak şayet;
bazen en derin duanın anlamı kadar susarız içimize.
Buyuzden kendimize ifade katmak değil, sözlerimize kendimizi katabilmektir yaşamımız.