Fiillerin Ölümü Şiiri - Fırat Bayram

Omuzlarıma tevdii edilmiş bir aşk,
Tecrit edilmiş bir yürek,
Duygularımı haciz eden ne varsa
Beni biraz mülteci,
Beni kif/ayetsiz bir kitapta,
Yüklemsiz bir cümlede,
Beni s/ilahsız bir savaşta,
mağlup etti.
Atlarım topal,
Fillerim ebabil korkusundayken,
Yıkıldı yüreğimin kalesi.
Ve
Beni boğazladı kendini bilmez bir piyon.

“Savaşı kaybettin komutan,
Apoletlerini bırak ve öl”

Bir çocuk acılarımı tartıyor bir sokak ucunda
Tartayım ağabey
kaç b/asacaklar diyorum,
Son isteğini umursamadan
Bağıra BAĞIRA
Arkana bakmadan,
Küfrederek daha hızlı koşmayan ayaklarına,
Kaç.

Tanrı bir bankta uyuya kalmıştı,
Ben bileklerimi keserken
Sen çoktan gitmiştin
Şehir uyumuştu loş sokak lambası altında
Failini arıyordu fiil,
Telaşla…
Bir tan/dır faresine sormuştun
Geceyle görülmüş en son
Tren garında,
Bir saçak altı nöbetinde
Piyanomdan çalınan bir diş notayla.

Leyla mecnundan gitmişti
Mevlana’dan Şems
Benden sen
Her şeyini bırakarak.