Figüranlardı Aslıma İnat Benimle Oynayan

tüm parantezlerimi içine boşluğu koyarak kapattım
şimdi
kazandığını sanıp
kendi leşi üzerine basarak zafer çığlıkları atan
bir deliyim ben
kimi yendiğim meçhul
kime yenildiğim de…

virgülle ayırdım zamanın
seninle geçen yerlerini
miladını doldurdu kavgam
kahramanı ölmüş bir romanım ben
sadece düşlerde yaşayan
sormadın sen
söylemedim
‘kahramanı ölmüş romanlar düşlerde yaşar mı diye.’

ey yar!
hadi kırbaçla beni nefesinle
topraksız ölümler gizledim bedenimde
ve intihar bakışlı yalnızlıklar…

uyanmam diye firar uykulara yattım
sonra yüreğimin acısıyla uyandım hep
bu kentin sabahlarına
bu kent kimliğini kaybetmiş bir cellattı
durmadan sevdamı asardı
hiçlikle boyanmış uzaklığına

figüranlardı aslıma inat
benimle oynayan
sonrası uçurumdu
sonrası rengi yetimliğe çalan simsiyah bir yalnızlık
sonrası
çerçevesi kırık bir resmin
ağlayan yüzü

kahramanı olmadığım öykülerde
aradım seni
bulamadım sana benzeyen bir ölüm
hiçbir dünya tarihinde
ölen sen değil
bendim çünkü…