Figüran Şiiri - Berivan Maruf

Yağmur düşmüş bu gece de yanaklarına sevgili.
Sanki rüyalarında rastlamışşın bana yine,
bir hüzün oturmuş yüreğine.
Belki de sesimi getirdi rüzgar sana
vekan donduran bir ayrılık sızısı doluştu damarlarına hemen ardından.
Haklısın...
Kendimi kandırmaktayım yine,çocukça bir hevesle.
Sen hiç sevmedin ki beni, bulutlansın gözlerin.
Hiç ellerimi ellerine kelepçelemedin ki,
rüyalarına hapsolayım.
Ya da sesimi duymak için deliye dönmedin ki çıkmaz sokaklarda.
Yalnızlığa mahkum olmadın ki bensizliğin kıyısında.
Sen sebepsiz bir gidişin başrolüydün,
bense amansız bir kaybedişin oyuncusu.
Biz aynı sahnede farklı duyguların temsilcisiydik.
Ben aşık, sen karmakarışık...
Perde kapanana kadar acıya kelepçelenmişken ben,
sen alkışların vurdumduymaz bencilliğine kaptırmıştın kendini.
Bir gün sevda sokaklarında figüranlık yapacağımı kim bilebilirdi ki?