Figo Şiiri - Adnan Deniz

Minicik sevimli bir köpekti Figo. Ona süt verdiler önce, sonra okşadılar. Figo kuyruğunu salladıkça hoşlandılar. Havladıkça çok güldüler. Evlerine bile aldılar Figoyu.
Çok mutluydu figo. Oyunlar oynuyor, sağa sola zıplıyordu. Neşeyle ve sevinçle "insanlar ne iyi “ne güzel bu insanlar “diyordu.
Birden her şey değişti. Evin küçük beyi, tekmelemeye başladı figoyu. Oyun sanıyordu bunu Figo. Üstüne atlıyor küçük beyin, havalara zıplıyordu. Biraz büyümüştü Figo. Bahçeye attılar önce. Sonra tasma taktılar boynuna. Önüne etsiz kemikler yığdılar. Evin küçük beyi lütfederse bazen gelip oynuyor, bazen tekmeler savuruyordu. Ne olduğunu anlamadı Figo. Neydi bu Haller, sevgi değil, aşk değildi bu. Düpedüz bir işkence haliydi yaşadığı Figonun. Sonra Mahalle çocukları Figoyu taşladılar kahkalar atarak. Havladı, avladı ama gücü yetmiyordu Figonun baştan sona şiddet kokan haksızlığa.
Bir gün teneke bağladılar kuyruğuna ama ne çok acıyordu kuyruğu, aldırmadı. Ev sahibide bakmaz oldu yüzüne Figonun. Bir gün çözdüler zincirlerini Figonun, sokağa bıraktılar. Önce hoşlandı bundan Figo. Aç kalınca anladı sokakta kalmanın yalnızlığını. Hava soğuk ve karnı açtı. Günlerce dolaştı Figo. Karnı karnına geçmişti. Çok açtı hülasa. Ellerine baktı herkesin, ekmek verirler mi diye. İnsan kardeşleri yüzüne bile bakmadı Figonun. Hep dedikleri şuydu “Hoşt köpek. Kim bırakır bu itleri böyle sokağa. Ya bir çocuğu ısırırsa!"
Öyle ya Figo bir köpekti. Ama Figo neden bu hale gelmişti. Soğuktan donmuştu Figo. Her gören debik salladı. Pıştı sonunda Figo, bir evin ahırına. Çok açtı, evin önünde Mangal yapıyordu insan kardeşleri. Bir parça almak için bir hamle yaptı Figo. Sonunda bir parça et kaptı. Peşinden koştu, insan kardeşi evin. Tüfeğini doğrultu adam. Nasıl alırdı etini köpek, Nasıl itlik yapardı. Buna ne hakkı vardı. Bir ses duyuldu önce, sonra bir tüfek patladı.
Küçük Figo, birden bire yere yığıldı. Her şeyi insan kardeşlerine bıraktı Figo, o artık yoktu yaşamıyordu, onun yaşama hakkı yoktu!