Figen Şençamlar Şiirleri - Şair Figen Ş ...

Sen gençliğimdin
Sen masumluğumdun
Sen heyecanımdın
Sen kaçamağımdın
Sen korkularımdın
Sen cesurluğumdun

Herkes seni aşağlar
Ezilirsin ayaklarda
Herkes senden tiksinir
Ama neden anlamadım
Neren eksik ki senin
Sende bir canlısın

Olanca sakin fakat işlercesine iliklerime yağıyor yine yağmur...

Sanırım doydu toprak doydu ki bölüm bölüm görüyorum birikmeleri yağmur sonrası küçüçük deremsi yığın sular...

O kim bir çocuk kara kafalı koşuyor sahilde ara sıra tekmelerken görüyorum çamurlaşmış sahil kumunu denize savuruyor...

Sığınılacak tek renk...

Mavi'dir...

Tüm...

Geliyorlar, sırtlarında yükleri ile
Bir yorgan, bir döşek, yastık ile
Geldiler İstanbul'a bir lokma ekmek için
Önce ev aradılar gece uyumak için
Bulamadılar, bulamadılar
Otel parası denkleştiremediler

Geri kalan onca sene sonrası ve şimdilerde sensizlikle biriktirmeye başladığım anlarmı asıl olan... Ben hep sensizmiydim sen hiç olmamışmıydın... Bu soruyu sana nasıl sorayım binlerce soru ardı sıra zihnimde...

Buruk ve kırığım artık en kötüsüde sensizim haykırırcasına ağlasam yalvarsam döne bilirmisin geriye olurmusun yoldaşım arkadaşım sırdaşım kavgadaşım...

Ben sensizliği hiç sevmedim...

Senin yokluğunda ben hep kış'tım,
Şimdi toprağı suya kanmış,
Tohumlanan çiçek bahar'ım.

Senin yokluğunda ben renksiz soluk'tum
Şimdi yağmur sonrası gökyüzünde,

..........Boş suskunlukları kuytulara gizlenmiş ışıksız hayatların alışıla gelmiş gerçeği yansıtmaz….Bu hayatta yalnızca hatalı diye bir köşeye fırlatıp attığımız hayatların bedelini kimseler sormaz….Boş kefene sarılı vaziyette ucuz benliklerimizle girdiğimiz fanusun içinde yaptıklarımızın hatta yapmadıklarımızın bedeli ödetilecek-''miş.''Çürümüş bedenlerimizin ödeyemeyeceği ağırlıkda bir bedel olmasa gerek...

……….Bu bedeli iki kişi değil tek başıma ödeyeceğim gibi, olsun…Bazı susmalardaki duyulmayan çığlıklar bir anda tüm evreni kaplar ve benden bir sarsıntı varsın olsun…Kim korkar ki Aydınlıktan...Gerçeği kendinden saklayan ucube insanlardan olmayacağım ve o tür insanlarla aynı atmosferde nefes almayacağım…Mümkünse bir müddet daha susacağım…

Daldığım derin sularda masum bir balık olup derinler de yaşamak ya da ateşine dayanamayacağım kadar günah işleyip cehenneme uzanmak isterdim…

Neden hala umut var..

Yüreğimde...

Her saniye...

...Buz gibi bir İstanbul gecesi... Sokaklarında sığınacak bir yeri olan hiç kimsenin ortalıklarda görünmediği bir saatte Kadıköy rıhtımında bir gölge ağır,aksak ve titrek yürüyordu...

Üşümüştü,yılgındı gözyaşları yanağından süzülüyordu…

Evim dediği evi bildiği yerden atılmıştı sebep yoktu sebep saçmaydı gerçek olan artık istenmiyordu itilmişti kapıya bırakılmıştı…