Yaşarken gömdük ne varsa içimizdeki aşkları maziye
Hüzünden mısralar yazıyoruz şimdi güftesiz ve bestesiz
Acı vermesin diye nakaratları es geçiyoruz son satırda
Vuruyor derinden ızdırap ruhumuzun paramparça dünyasına
Figanımız yelken açıyor arşa, kimseler duymuyor sesimizi.
tozlu bir şemsiye durur
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
Devamını Oku
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla