Figan ve Sen Şiiri - Evren Dalgıç

Kıra çalmış gökyüzü hasretine,
her yasta biraz daha ağırlaşır hayalin.
Ve ben hala teninin kokusundayım.
Billur gibiydi sevdam üstüne,
feryad etmezdi o zaman çığınlığım,
figan etmezdi o günlerde yüreğim.

Dalgın duygularım sensizliğin şokunda,
yağmur;
her yağdığında biraz daha acımasız.
Şakaklarım zonkluyor derdimden
ve derman sadece senin ellerinde.
Ya ver bana o dermanı
ya da figana devam etsin yüreğim.

Casus gölgen hep peşimde,
anam gibi kokar hala nefesin odamda.
Yüreğim figanlarda,
her senli dokunuşlarda yarama,
biraz daha kanıyor umutlarım.
Ah çekiyor dilim seni anışlarda,
gelmek bilmiyor gözyaşım gözümden.
İstesemde ağlayamıyorum şöyle doyasıya.
Beni bilirsin,
ayrılırken de ağlayamamıştım.
Şimdi de ağlayamıyorum.
yürekyaşım dökülüyor şiirlerimin üstüne
ve şiirlerim hala bitkisel hayatta.

Gözlerim doğuştan sen sürmeli.
Yıldızım her parıldadığında biraz daha sönükleşiyor.
Keskin nişancıdır hasretin yüreğime,
vurdukça; vuruyor.

Yanardağ olmuş isyanım.
Dumanı tütüyor gergin bekleyişimin.
Seni arıyor gözlerim.
Bir kere umut akmıyor ki ne fayda.
Susuyor elime aldığım kalem,
seni; her yazdıkça kağıd titriyor.
Güneşim batıdan doğuyor
ve her seni düşünüşümde
bir kaleş mermisi yüreğimi;
şöylece yalayıp geçiyor.

Baharı unutmuş zavallı gönlüm.
Sonbahara çakılı kalmış.
Dallarıma yaprak düşmez sen gittiğinden beri,
gözlerin bulut olmuş hayalin yağar çisi çisi.
Ne zaman yollara çıksam maziyi bırakıp,
peşimde dolanır unutulmaz aşkın.
Devam eder yine figana yüreğim,
devam eder hiç durmadan.

Figan...
Hep figan.
Figanın olmadığı yerde sen,
senin olmadığın yerde figan.
Ya da;
Figan ve sen.