Figân-ı Bülbül Şiiri - Mikâil Höke

Ben bir garip bülbül idim kendi hal vü keyfinde
Ân oldu dem vurdu da yolum düştü gülistâna
 
Ol cânânı gördü gözüm, akıl uçtu yandı özüm
İyd oldu o an gönle, bir ne bakış bedel ömre
 
Yanılmıştım döndü başım, düştüm ateş-i aşka
Görmez oldu bu gözlerim ol endamdan bir başka
 
Gülistanda yoktu güzel ol güzelimden mâdâ
Geçtim candan, kıldım ömrü onun yolunda fedâ
 
Cânânımın çeşmi benzer billur akan ırmağa
Nazâr olur diye korkup kıyamadım bakmağa
 
Bir cemâl ki ne cemâl sandım semâda kamer
Bir ceylandır bu salınan bağı temâşâ eder
 
Göz mü desem bir elmas mı karşımda ışıldıyor
Ol ziyâdan gökte güneş hicâb edip sönüyor
 
Kirpiğine ok dedi de saldı dertli sîneme
Hoş sesidir neşve veren gönüldeki nâmeme
 
Geceme bir şûledir ki siyah kaşı bir hilâl
Ol hilâle fedâ kıldım cânı, cânâna helâl
 
Boyu salınan selvidir, kadifedir gül teni
Aşk oduyla yaktı gönlü, eyledi bir kül beni
 
Dertli bülbül oldu gönül, feryâd edip söylüyor
Gülistanda gayrısı yok, o gülünü gözlüyor.