Figan Şiiri - Mehmet Esat Halaçoğlu

Çocuk,
Sessiz çığlıklarını haykırdı gözlerinden;
“Hani biz çocuktuk… ne anlarız savaştan? ”
Dumanlar arasına karıştı figanı
Silahın namlusundan çıkan kurşunun
Sesine karıştı hıçkırıkları..
“Hani biz çocuktuk” dedi,
Kimse duymadı…

Çocuk,
Sessiz çığlıklarını haykırdı gülen yüzünden
“Oyun oynamak nedir amca? ”

Saat zamanın 21. yüzyılında
Gözleri hayata “merhaba” derken yumuldu
Sonsuz uykuya yaşayamadan daldı çocuk…
Hayat ne anne, diyemedi,
Yaşamak nasıl bir şey,
Oyun oynamak nedir… bilemedi.

Çocuk,
Korkuyla açtı gözlerini,
Bomba seslerinden oyun sandı savaşı
Birkaç şarabnel ailesini vurduğunda
Habersizdi hayattan.
Elinde kuru ekmek kırıntıları
Gözlerinde yalnızlığın sessizliği
Umut sözcüğünü hiç tanımlayamadı.
Kimi anasının kucağında
Kimi kardeşinin avuçlarında
Terketti hayatı amcaların kurşunlarıyla…

Çocuk,
Anladı ki kopardığı figanlar boşa
Duyan yok sesindeki acıyı
Bakımsız elini uzattı başka ele
Tutan yine yorgun bir el…
Yada eli yok uzatacak,
Veya ayağı…
Anladı insanların zalimliğini…
O henüz çocuktu güya!

Çocuk,
Son gücünü topladı, son figanı yayıldı gökyüzünde
Gülen gözlerinin derinliklerinde insanlık şarkısı,
Yeter artık savaşınız, ölümler yeter,
İnsanlığı yok edişiniz, zalimliğiniz yeter,
Bomba sesinden çok korkuyorum,
Silahlar ürpertiyor beni
Ölüm doldu rüyalarım…
Hani ben çocuktum…
Yeter!

Kimse sesimi duydumu diye düşünmeden
Bir silahın önce sesini duydu,
Bir acı hissetti bedeninde,
Çocuk öldü…

08.08.2011
M. Esat HALAÇOĞLU