Figan 3 Şiiri - Erdem Gümüş 2

FİGAN 3

Ben senin neyinim, gurban olduğum?
Sen benim kül olup, islendiğimsin.
Sevda mevsimimin, aşk yağmurunda,
Sen benim ömrümce, ıslandığımsın.

Elim kolum belim, yürek bedenim,
Uzağı aşk ile, yakın edenim.
Arada sırada, naza gidenim,
Yeşil gözlerimde, puslandığımsın.

Senden önce ruhum, tarumar idi,
Aşkın beni sevda, suyunda yudu,
Beni vuran ok da; seninki neydi?
Mecnuni dellenip, uslandığımsın.

Sen gülünce bende, güller açıyor,
Keder hüzün köşe, bucak kaçıyor,
Gönlüm kâinata, neşe saçıyor,
Adını sevdayla seslendiğimsin.

Ha anamın sütü, ha senin tenin,
Başka bir tarifi, inan yok bunun,
Bir bebek misali, cantanem benim,
Aşkın ekmeğinle, beslendiğimsin.

Aşkım ile kanatlanıp uçanım,
Sevdiğim sevdalım, umut saçanım,
İkinci baharda, çiçek açanım,
Arı gibi sana, hislendiğimsin.

Pek çok sevdik amma, arada küstük,
Kabre kadar gitsin, yârenlik dostluk,
Ardıma karlı dağ, başıma yastık,
Sen benim döşüne, yaslandığımsın.

Sen gönül hırsızım, yürek sızımsın,
Hasret türküsünde, gönül sazımsın,
Ömrüme kazınan, alın yazımsın,
Aşkıyla allanıp, süslendiğimsin

Kul Figani yağmur, gönül eşine
Çisil çisil yağar, gonca döşüne
Her temmuz ayında, gölge başına,
Bulut bulut ağıp, sislendiğimsin.

Kul Figani (Erdem GÜMÜŞ)
13.06.2017
ÖZBEKİSTAN/JİZZAK