Çocukluğumuz ah o çocukluğumuz yok muydu Fidyas.Hani ilkokulda çizdiğin kızların kazaklarını pembeye boyarmışsın.Çingene pembesine.Sonra eflatun renklerini çok kullanırmışsın.Kızlar pembe kazaklı,çiçekler eflatun renginde olurmuş hep.Şimdi neden o renklerden kaçıyorsun Fidyas? Yoksaa korkuyor musun?
Biriktirdiğin yalnızlıkları çoban kavalıyla emziriyormuşsun Fidyas.Seni hiç kimseye benzetemiyorum. Bir tek uzaklara benziyorsun, çok uzaklara Fidyas.Her gece çözmek için kördüğümlerini hafakanlar bıçaklarmış seni de yine de çözülmezmiş avuçların ta ki şafak sökene kadar.Şafak vakti üzerine bir ikindi serinliği düşer ay perçemlerini tararken,yaralarını sararken uykunun kollarına uzanırmışsın Fidyas.
Onu diyordum Fidyas.Başağrılarıma iyi gelen Yıldız çiçeğidir.Diğer bir adın da Dalya çiçeği diyorlar Fidyas.Unutma beni,pembe krizantem benim çiçeklerimdir.Hislerime dokunurlar,sırlarıma dokunurlar,düşlerime dokunurlar. Ah Fidyas, dağları mavi,sabrı kepez,çiçekleri mor Fidyas.Çocukluğun neşe içinde geçmiş.Şimdi asık surat oldum diyorsun.Büyüyorsun Fidyas.Olgunlaşıyorsun.Acı çekerek olgunlaşıyoruz Fidyas bilmiyor musun?
Düş artık kitapların yakasından Fidyas.Gittikçe yalnızlaştırdı okumak seni.Okuduğun kahramanlar yok çevrende görmüyor musun? Sevdiğin yazarların ya bir kasaba istasyonunda ya da bir kulübede yalnızlık ve sefalet içinde ölmüşler Fidyas.
Tamamını Oku
