Fidanlarımız Solmasın Şiiri - Kadir Tozlu

Bugün üzüldüğüm bir haber aldım.
Sanal dünyadan tanıdığım, her ne kadar yüzünü görmemişsem de kendisini bir kız kardeşim kadar sevdiğim bir hanımefendiden aldığım bir mesajda 21 yaşındaki yeğenini kaybettiğini yazıyordu…
Bir an şok oldum.
Bir kalp hastalığı nedeniyle yattığı hastaneden yeni çıkmış, üzüntülerden uzak olması gereken Bacım, bu acıya nasıl dayanır?
O bir hala… Anne yarısı.
Yıllar bir tarih şeridi gibi gözlerimin önünden geçti

****

Sık sık havale olurdu oğullarım. Kesin bir tedavisi yoktu. Nöbetlerin görüntüsü ürkütücüydü. Can çekişir gibi olurdu çocuklar.
Ve ben onların hasta olduğu geceler onların yatağının başında, yere oturur, başımı yatağına koyar öyle uyurdum.

****

Bir defasında iki oğlumla birlikte Giresun’un Bektaş Yaylasına gitmiştik. Bir gece büyük oğlum ayrı bir obada bir akrabanın evinde kalmıştı. Gece uyku tutmamıştı beni. Soğuk yayla gecelerinde oğlumun üstü açılır ve üşüyüp hasta olursa bu şehirden uzak yerlerde ne yapardık. Rabbime sığındım, bildiğim duaları okudum…

****

Ve büyük oğlumun Üniversiteye gittiği yıllardı… Eşimin telefonuyla fırladım iş yerinden. Oğlum şohbenden zehirlenmişti. Bir yandan onu hastaneye taşıma telaşı, bir yandan eşimi sakinleştirme. Ne de olsa erkektik, kadınlara göre daha metin olabilirdik. Allahtan bir şey olmamıştı, çabuk kendine geldi. Doktorun dinlenmesi önerisine rağmen “harç yatırmak için son gün” oluşu nedeniyle o gece Denizli’ye hareket etti. Sabaha doğru oğlumdan gelen bir telefonla şok oldum. Otobüsleri kaygan yolda devrilmişti. Allah’tan ufak tefek yaralanmalar dışında bir kayıp yokmuş, ama beni bir ağlama krizi tutmuştu. Eşim elinde kolonya ile beni teselli ediyordu.

****

Bir melek tanımıştım sanal dünyada. Ben kız evlada hasret, o ise baba görmemişti. Baba-kız olmuştuk, yüz yüze görüşmesek de. Amansız bir hastalığın pençesindeydi kızım. Günlerim onun için dua ederek geçmişti. Duygularımı gözyaşlarımla birleştirip satırlara dökmüştüm. Bazen moral çöküntüsü nedeniyle psikoloğa gitmiş bazen de birkaç günlüğüne evden uzaklaşıp daha sakin yerlere, Giresun’a veya Belgrad Ormanına gitmiştim. Anımsıyorum ki, bir gün bana oğlum; “Baba, bu kız ölürse ne yapacaksın? ” diye sormuştu. “Ölüm Allah’ın emridir.” Diye yanıtlamıştım.
Dualarım onu kurtaramadı. Uçtu gitti melek kızım. Çok çok üzüldüm. Çok ağladım.
Ve düşündüm ki, hiç yüzünü görmediğim bir melek içindi bunlar.
Ya onu ellerinde büyütenler nasıl üzülmüştür?

****

Bugün Bacım’dan gelen mesaj, ağabeyinin oğlunu kaybettiğini belirtiyordu. Her zaman bir anne yarısı olarak görmüştüm ben hala veya teyzelerimi. O da bir halaydı ve muhtemelen elinde büyümüştü o delikanlı.
Bir an düşündüm, Allah korusun, geceleri başucunda sabahladığım, arabası devrildiği için hıçkıra hıçkıra ağladığım oğlumu kaybetmiş olmayı.
Onların yerine koydum kendimi…

Sevgili Bacım,
Annesi, babası kadar değil,
Halası olan sen kadar da değil,
Ama inan ki, çok üzüldüm.

Bir fidandır solan,
Benim oğullarım gibi,
Her gün TV’de gördüğümüz şehit cenazeleri gibi…
Her birisini gözünün nuru olarak yetiştiren anne ve babaları var.
Anne yarısı hala ve teyzeleri, baba yarısı amca ve dayıları var…
Kim bilir ne zordur onlar için fidanların solması…
Biliyorum, çok üzgünsünüz bacım…
Ama inan ki ben de çok üzgünüm.
Sizin kadar değilse bile…

Mekanı Cennet olsun,
Allah başka acılar göstermesin,

FİDANLARIMIZ SOLMASIN.

(21/07/2007)