Fidanlar, Ağaçlar ve Ormanlar

Beş yıl oldu
Bir fidanlık sahibi olalı.
Henüz bir ağacım yok şu yeryüzünde.
Zor imiş fidanlarla uğraşmak.
Uğraşıyorum işte boy boy ağaçlar için.
Nedense insan vazgeçemiyor
Yaşatmaktan ve yeşertmekten.
Dün boynu bükük olan dallar,
Bugün asi ve muzaffer duruyor.
Gecenin zifiri karanlığında
Bahçemde bir inilti gelirse,
Kan ter içinde uyanıyorum.
Hangi fidanımın uykusu kaçtı,
Acaba suyunu verdim mi?
Karanlığı yırtarcasına koşuyorum bahçeme.
Bir fidanım:
­ Büyümek beni korkutuyor, diyor.
Korkuyor ağaç olmaktan,
Ormanlara karışmaktan.
Hemen çamları ve gökyüzünü gösteriyorum.
Çınarları ulu ormanlar geliyor aklıma.
Fidanım rahatlıyor orman rüyasıyla.
­ Uyu fidanım! diyorum.
Uyu ve başını mavi göklere yasla!
Ertesi gün tüm bahçem mutlu ve umutlu…
Her fidanım boy atıyor anbean.
Ben durmamalıyım,
Yeni yeni fidanlar dikmeliyim,
Türkiye’min toprağına.
Çamlar, çınarlar, meşeler fark etmemeli.
Biliyorum, toprağım bereketli ve yüklü.
Bir bahçem var benim,
Bir de milyonlarca fidanım.
Yüreğim orman…
Sevgim,
Tüm fidanlara yeter mi diye düşünsem de
Orman dediğin az mı be fidanım!

[ Erciş – 2006 ]