Fidan,Toprak ve İnsan Şiiri - Erdoğan Ergin

Sormuşlar insana;
Kime benzer bir yanın,
Ya da ne benzer sana?
Ben bir ağaca benzerim demiş,
Aynasıdır belki insanın.

Bir tohum atmışlar toprağa
Tohum kendi düşmemiş
Toprağı kazıp gömmüşler
Küçücük bir tohum,
İnsanın köküne benzeyen,
Sadece bir tohum atmışlar
Aynı insan gibi, toprağa…

Bakmışlar, özen göstermişler
Tohum kök salmış toprağa…

Ben gibi, sen gibi topraktan beslenmiş

Tohuma bakmışlar,
Sabretmişler,
Bir filiz vermiş yeryüzüne
Küçücük bir filiz başını uzatmış toprağın üstüne
Merhaba! demiş yeryüzü
İyi bak ben geliyorum
Her yere uzanıp,
Can vereceğim çevreme…

Ama ne çare,
Biçare.
Ne kendine yetermiş, ne çevresine
Bakım gerekmiş, yoksa bir yaban olurmuş
Çevresindekiler gibi

Korumak, bakmak ve beslemek gerekmiş
Birinin onunla ilgilenmesi
Ve yahut son adım çevresine

Büyümüş filiz,
Fidan olmuş.
Dalları toprağa dönmüş,
Lakin yanlışmış dönmesi
Düzeltmek gerekirmiş,
Faydası olsun diye
Bir örnek bulmuşlar, dosdoğru
O da onun gibi olsun diye

Birleşmiş fidan onunla, dosdoğru olma yolunda
Büyümüş fidan, kökü gövdesi sağlamlaşmış
Ama yine de eğilmekteymiş dalı
Korumak gerekmiş çevreden

Onu eken, onu toprağa veren
Korumuş onu gözünden, gözlerden
Bakmış ona onun geleceği imiş fidan

Güneşten korumuş
Zaman, zaman yağmurdan
Büyüyüp de meyve versin diye
Zaman ağaca dönmüş,
Ağaç zamana…

Günler geçmiş, ağaç artık kendini korur olmuş
Olmuş da bir küçük böcek yiyip bitirmiş içini.
Sen kök sal toprağa,
Bin bir cefa ile baksın sana,
Yinede topraktan korkma…

Ve bir gün içinin boş olduğunu hissetmiş,
Zamanın geçişini görmüş,
Ve sormuş kendine;
Küçük bir tohumdum ben de
Çıkıpta yeryüzüne
Gördüğün bir hayaldir zaman
Lakin yıkılmakta iken gövdem
Toprağa düşmekte