Fidan Şiiri - Ahmet Yüksel

Bakışında,
cennete verdiğin renkler;
adında,
Nur’dan ilmekler varmış...
Güzelliğin yüzüne aksederken içimde
yapraklar kımıldarmış...

Bilir misin bendeki sevda
yapraklar düşüncedir.
Kim bilir sonrası ya kış ya boran
Benim sevdalığım üşüyüncedir.

Seni ise en güzel iklimlere adadım
Sana en müstesnâ yer ayırdım bahardan
Baharlar seni müjdeler fidan...

İçimde Kelkit boyu
uzayan karalar...
Karalara gülüşün lâkin
gönül yaralar.
Çocuksu bakışına dostça bir öğüt
vermekte mısrâlar:

Sen 'sen ol' yabana, gönlünü açma.
Köse Dağı gibi üstten
bakışlar saçma.
Seni de bir rüzgar enseler fidan...

Bu fidan şeytanla ahdimi bozar.
Sevgisin serâpâ sineme salar.
Unutma! Her nefes ardında ses var.
An gelir gözünü gölgeler fidan...

Umutlar, can evimde garip,
talihsiz bir konuktur
Çok bahar geldi geçti
rengi soluktur
İçimden kopup gittin
yerin oyuktur
Var git yerin cennette beldeler fidan...