Fidan Şiiri - Ahmet Ağdere

Bir sonbahar mevsimiydi
Yeryüzüne indiğinde
Islandın en saf yağmurlar altında
Ve kurulandın güneş ısısında
Çıplaktı bedenin bir tohum kadar
Çıplaktı düşüncelerin bir düş kadar
Kanmadın karıncalara
Veyahut karafatmalara
Ruhunda dolaşırken musiki
Ay doğdu, ay battı
Ve bir fidan, gün ışığına çıktı

Kış geldi
Karlar yağarken hiç üşümedin
Ve bükülmedin, fırtınalar estiğinde
Mübarek, kök değildi sanki
Beton dökmüşlerdi dibine
Tonlarca kar taneleri üstünde…
Ağlayamadın / dondu gözyaşların
Çağıramadın / dondu ses tellerin
Bir baykuş sesi geldi uzaklardan
Dört köşeli bir kafes
Ömür sende, lades…

Bahar geldiğindeyse, kırlangıçlar
Ne güzel öterdi
Ve ne güzel görünürdü
Kanatlarını gerdiklerinde
Güneş şen, yıldızlar şakrak…
Aydınlık tebessüm ederken
Saplandı ciğerlerine bir orak
Bastı pis tüylü hayvanlar üstüne
Ezdiler serinlik çöktüğünde
Aldı bir rüzgâr ruhunu
Götürdü bir çiçekten diğerine

Bir ağaçta kaldı bedenin
Ve bir tırtıl dokunuşuyla
Ansızın yere düşüverdin
Gülüşmeler eğlenceler arasında
Sımsıcak bir havada
Arada sana baksalar da
Göremediler seni
Ve kırık bacaklarını
Geceler ağladı, gündüzler ağladı
Gözyaşlarınsa ancak toprağa çağladı…