Fi Me Kal Şiiri - Sefa Kılıç

Aynadayım
Suyun üzerinde, fersah fersah
Uzayıp gidiyor
Aksettim

Gördüklerimden sözler
Konuştuğum yerler şahit ol doğrula beni.
Kan kanı getirdi
Vahşetse başka bir vahşeti
Kim o şerefli yalancı
Tarihi lekeledi
Anlattık anlattın anlatacak
İnsafın keskin hançerini
Sapladık iyilik namına
Genç neslin dimağına
Oluk oluk akıyor yalanın ırmağına
Doğrularda bir zamanla kararıyor
Ak rengini kaybetmeden
Çıkmıştı kaynağından

Ben sen ne fark eder
Yalnız bıraktık insan olmayı
İnsanca yaşamayı
Koyduk dört kolluya
Teneşirde biz uzandık
Yıkandık oluk oluk akarken
Yalanın ırmağında

Mağaralara el çizen eller
Çıkar çerçevesinde gülümsüyor
Geride kalan tarih, fotoğrafını yalanlıyor
Konuştum, konuştun
Sustum, benzersiz yazdın
Sayfalarca kustun
Asit oldu yaktı
Yüzler, yüzlere bakamadı
Yüzler, yüzlere bakmaya doyamadı
İhanet adını aldı
Aşkın ve güvenin

Sorular, soruları doğururken
Kuşku hepsine gebe
Zamana karşı telaşlı
Yalana bir yalan daha
Gerçek artık yalana muhtaç
Hepsi iç içe
Bilinmezler bilinirler sözler ve sen...

Ey insan
Sen ki yalanla harmanlandın
Sözü söyledin suya, kağıda
Ve sen söyledin
Kulaklar dolusu masallar
Büyüledin hayali
Her yerde konuştun
Ve şehirler dolusu yaptın
İnşalarda palazlandın

Bu akış nereye
Sonun anılar dolusu söz
Sözler yalan
Varlık koca bir hayal
Var oluşlarda güldük
Yoklukta neden susuyorsun

Aynadayım
Ve ben yoklukta, varlığımla konuşuyorum
Varlıktan sonsuz bir yokluğa
Aksettim
Olanca sözlerle varlığımı inşa ettim
Varlık aynasında var olmuşçasına...

Hikayelerin doruğunda iğrençlikler
Kuralların kaleminde kan oldu mürekkepler
Sayfalar dolusu kan
İyilik adına söylemeliydin ne pahasına
Olmazsa olmazdı güç dengesinde
Durağan kavga...