Feyzullah Kırca Şiirleri - Şair Feyzulla ...

SENİ SEVERİM

Beni sana katandın
Mutluluğa atandın
Ayrılığı kuşandın
Yine seni severim

KUYU KAZARKEN(Gülce-Dönence)

Boğmak isterler bilsen, bir kaşık duru suda
Nifak dolu sözlerle, yalanlarında b/oğmak…
İstemezler seninde, azıcık yüzün gülsün
Gülsün sen ki cihanda, eresin bol maksuda

KÂTİP MUSTAFA ÇELEBİ(Gülce-Bahçe)

Bir gülün tohumu düşer ki toprağa
Adı Mustafa’dır yazılır yaprağa
Bin altı yüz dokuz yılı şubatında
Doğunca sarılır yeşil bir kundağa

EY CAN

Ey can! İlim denilen şey, benzer demir leblebiye
Onu öğrenip yaşarsan, beyne hamur, kurabiye
Her an bilim kabına koy, dönme sen ki harabeye
Ölüme tuzak kurarak, güneş gibi batmalısın

KÖRDÜR AŞK GÖZÜ

sevda şoklansa da
sevda hakikatli sevdaysa da
üstü kapalı bırakmak istense de
yanar bir yerler mutlaka,

SÖVENE DUR DE!

Büyüdüğünü sanıp küçülüyor doya doya
Sövüp sayıyor baksana kulağın duya duya
Dine, kitaba, yere, işine, eşine ve kardeşine
Dur de! Konuşana, bir yerlere koya koya

SULTAN BİRİNCİ ÇELEBİ MEHMET HAN(Gülce-Bahçe)

Kahramanlar yatağı, Türk yurdu Anadolu
Birinci Mehmet bir bey, o Beyazıt’ın oğlu
Bin üç yüz seksen dokuz yılı güzünde doğdu
Süleyman şahın kızı, anne Germiyanoğlu

GİRDİN ÖMRÜME (5 hece)

Yaşım yaşına
Hayran yapına
Kalem kaşına
Geldim kapına

GÜZEL YAPAN

İnsanı insan yapan, gülümseyen yüzüdür
Yüzü de güzel yapan, mavi boncuk gözüdür
İnsanı insan yapan, kalbindeki özüdür
Kalbi de güzel yapan, dilin güzel sözüdür

HAK HAKTIR (Gülce-Tekil)

Ama mı?
Görmez, yoksa ben;
Ben miyim hakiki kör?
Sağırın mı kulağı duymaz?