Feyz Şiiri - Münzevî Muhayyelât

duy

sesinde ölüm uğuldatan

gece kuşlarını

bir aşkın loşluğunda soluk soluğadır artık

cıvıltılar

ve yağmurun topraktan korkması

belki sisletir yeşilin ahengini

hüzünse hep şimdiki zaman kiplerinde

her inziva yorgunluğunu

her durgunluk dalgasını

her şair şiirini

alnından öper

söylenmemiş sözlerin

sızılı kıymıkları eşliğinde

öyleyse biz

bir endam bulmalıyız

ruhumuzun engebeli varoşlarında

bir ses bulmalıyız ki

gürzüyle un ufak etsin güzü

ki güz

alışıldık şarkılar gibi her seferinde

yağmurla esrittiği her yaprağı

kalbimize savurmakla meşgul

duy

söylencesi aşk

eğlencesi hâr olanın sesini

her bahçeden sarı hüzünlerle beraber

incecik dalgırlar derenleri

duy

zamanın enkazında

ölüm en yoğun haykırışsa

bil ki

biz de geldik ve gezdik üstünde ey dünya

söylenmemiş sözlerin arasında

sana dair binbir hazla

aydan hecelerle çevir yüzünü bana

savaşmaktan yorgunum

hadi bir şiir SÖYLE bana