Fevziye Köyüm Şiiri - Zeki Günay

Fevziyenin yolu çakıl,
Bir kez gör unutmaz akıl.
Oranın insanı merttir,
Namert ağırlamaz akıl.

Çeşmeden soğuk su akar,
Komşu komşusuna bakar.
Kimse kimseye kin gütmez,
Özlemleri hasret yakar.

Bağda bahçede çalışır,
Tornete binen yarışır.
Çayırda top oynarlarken,
Ayak ayağa karışır.

Tartışır lakin küsmezler,
Kimseyi kolay üzmezler.
Fevziyenin kanunudur,
Mert olanı ezdirmezler.

Karnın açsa doyururlar,
Bitmez ikram buyururlar.
Misafir onlara hürmet,
Hep zahmette bulunurlar.

İnek, davarı, koyunu,
Harmanda oynar oyunu.
Birde güreş tutarlar ki?
Yiğitler bekler sonunu.

Ekmeği tandıra atarlar,
Ardından türkü tutarlar.
Fevziye köyüm böyledir,
Gidenin yoluna bakarlar

Muhabbetleri şahane,
İnsan bulamaz bahane.
Kimseler fitne sokamaz,
Hemen derler ki sanane.

İlahi gazeli türküsü,
Budur köyümün övküsü.
Bacalardan duman tüter,
Sevinir yetim öksüzü.

Kul Zeki'yi hasret tuttu,
Tükmüğü bağazım yuttu.
Köyümün özlemi aşkı,
Ta yüreğimde tutuştu.

ŞAİR YAZAR= ZEKİ GÜNAY