Feveran Şiiri - İsa Alaoğlu

bölüşmek dururken kalbimi
parçalarlardı nedense,bilinmez
köşelerin ücrasını ararken gündüzleri
bir yatak kuytağı özlemiyle büyürdü
İçimdeki çocuk
peşin fiyatına almıştık geceleri
sanki son nefes gibi aheste geçerdi
zaman , keserdi selamını bir dostun
utanırdı ruhum arsızlar içinde
boğardı geceler boyu döşek,yorgan
düşünmek çocukca düşünmek sadece
bir mesut gün ümidiyle ufuktan
o nazenin süzülüşlerle duvarlarla öpüşen
altuni rengin cümbüşüne ortak olarak
kaygısız uyanmak , kavgasız yaşamak
iyi kalarak öç almak dünyadan
kan uyuşukluğuyla ruhu yumuşamış
bir sabaha uyanmak usulca
fısıldamak pencerelerden çamlara
toprağı öperek dudaklarından
uzakları kucaklamak iştihasıyla
büyüyorum,büyütüyorum sancılarımı
...