Gözümden düşen damlaları verin
Sonra yalnızlığımla bırakın beni
Hüznümü verin gözyaşlarımı
Sizin olsun istemiyorum neşeyi
Benle kalsın bırakın geceyi
Yarına ne ümit ne de çile diyorum
Ayı gördüğüm gibi ağlamıyorum artık
Güneşe doğarken neşeyle,batarken hüzünle
Dünyaya tebessümle bakmıyorum artık
Burnum sızlamıyor,şakaklarım ağrımıyor
Gözlerimde tüm güzelliğiyle dünya
Bakışlarında bir annenin hüznü
Kirpiklerinden sızan yitik bir hayal
Kalbimin gayalarına düştü
Kalpten azad oldu birkaç satır
İçimde sönen ışıklar,hüsranlar,heyelanlar
Daha olgunlaşmadan yiten heyecanlar
Pişmanlık bir beden bulmuş sanki kendine
Ağır hatalarım başımda başım önde
Omzumda yapmadıklarım,söylemediğim sözler
Ne zaman görecek güneşi bu fersiz gözler
Saçların ölü deniz kadar düz
Ve ölü deniz ancak saçların kadar güzel
Boynunda bir kolye gibi taşıyorsun baharı
Çiçekler utanıyor seni görünce
Kelimelerin boynu bükük
Çünkü hiçbiri anlatamıyor seni
Ölü kelimeler dökülüyor ağzımdan
Kalbimde bir matem her gidenin ardından
Sessizlik,kulakları sağır eden çığlıklar
Ölü doğmuş birkaç mısra kör kalemimden
Gör diye bu haykırışı anla halimden
Beni kurtar bu ruhsuz bedenlerden heykellikten
Ruh namına kalan son kırıntımın tut elinden
Tut ki bir yıldız parlasın köhne sokaklarıma
Tut sancı bir daha uğramasın şakaklarıma
Sevmiyorum desem kanarmı kalbim yalanlara
Bak hepsi yetim yitik bir sevdadan arta kalanlara
Baharda güzüm günde gece aktım bulandım karaya
Yaştım sevdim yandım kanaya kanaya
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!