Fethiye Mahallesi... Şiiri - H Hikmet Esen

Yolunu düşür Fethiye mahalllesine
Görürsün
Çınarı kurusa da Çınarlı Cami'nin
Camisi tamirde.
İstiklal İlkokulu eskimiş ama
Duruyor yerli yerinde.
Ayak ölçümü kartonla alıp
Sipariş kundura yapardı Halil
Şimdi sorarsan eğer
Hem tekaüt hem malül
Kurufitilya tepesi
Takılırdı uçurtmaların peşine
Uçurtmalı tepe yok artık
Üstüne oturmuş bir beton ejder.
Sabuncu Hasan Bey'in karşısında
Bir rum evi edinmişti peder
Ne kahkahalar attık o evde
Günlerimiz olmadı heder.
Cam paraya kader kısmet
Defter arası renkli resimdi o zaman
Parasıyla aldığımız karpuz
Yarım limon kabuğunu
Arnavut taşının üstünden
Kapıdan kaleye nişanlardık,
Karşı mahalle çocuklarıyla savaşır
Başımıza taş yer ağlardık.
Oyuncaklarımız vardı
Tahtadan bebek, telden araba
Gemiler yapardık kağıttan
Sokak ortasından akan
Pis sularda yüzdürdüğümüz

Unutmak haram olur Karabiber Ali'yi,
Bakkalımızdı
İki bisküit arasında ezilen lokum
Akşam eve gelince
Anne ben tokum.
Bu gün
Komşuluk mu kaldı yaşanan
Bir akşam Rodoslular,
Ertesi akşam Boşnaklar
Erkekler taşır kasket
Kadınlarsa yaşmaklar.
Bir Celo'muz vardı
Konuşmayı bilmeyen
Sabah yokuştan inip akşam karpuzla dönen.
Karanfilli Ali'nin yakasından
Düşmezdi hiç karanfil
Sadece eski Milliyet ve Hürriyet toplardı Halil.
Sonbahar gelip de soğuyunca havalar
Piyasaya çıkardı zeytin yüklü develer
Develer zor sığardı dar sokaklar içine
Sabahat hanım söz geçiremezdi
Deveyi ürküten veledine.
Zeytinyağı posaları akıtılır sahile
Hiç burnunu tıkama
Duyacaksın nafile

O günlerden bu güne
Ne çok şeyler değişti
Şehir aynı belki de
En azından benim gibi
Birçok haylaz değişti.

7 Eylül 2003 İzmir

Ali N. SÖZER