Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Elinize sağlık.Yazdığım şiirlerimle ilğili görüş ve tavsiyenizi beklerim.
Sevgili antoloji şairi değerli kalem sayın: Asaf Sayıl,
İnci gibi beyitlerle hayat bulmuş, sayfanın boynuna nadide bir kolye gibi asılmış, muhteşem bir şiir olmuş. Beğenerek ve saygı duyarak okuduğum nadide şiiriniz için tebriklerimi iletiyor ve kaleminizin daim olmasını diliyorum. Kaleminiz daim olsun ki her zaman böyle seçkin eserlerin altına imzasını atsın.
Değerli eserinizi Tekirdağ'dan gönderdiğim Dörrdüncü tam puan ile selamlıyorum.
Her şeyin en güzelinin sizin, sevdiklerinizin ve sizi sevenlerin gönlüne göre olması dileklerimi sayfanıza bırakıyorum.
Sevgi ve saygılarımla efendim.
Dr. İrfan Yılmaz. ^^'^Tekirdağ.^'^^
Merhaba,elinize sağlık.Güzel bir şiir.
KUR’AN AYDINLIK SAÇAR
Kur’an’dan yüz çevirir mü’minin haline bak,
Namazını kılarsan yüzün nurlu olur ak,
Büyüğe saygı göster yetime şefkatle bak;
Günahların bedelin böyle öder ancak halk!
Kur’an ayetlerini okumayan insanlar,
Vazifesini yapmış olur mu müslümanlar ?
Kur’an’ı hatmediyor Resul’e inananlar,
Kur’an okumak güzel okusana müslüman!
Namaz kılmayan kullar derim zarar ediyor,
İslam’ın Şartlarında ‘Namazını Kıl’ diyor,
Kalp gözleri kapanmış Camii nedir bilmiyor,
Kur’an aydınlık saçar bunu da fark etmiyor…
Teneşire yatacaksın birgün de,
Tabutunan gideceksin ogün de,
Daim kalacaksın karanlık yerde ,
Kurtaracak seni yaptığın amel.
Adem Armağan yazdı gerçekleri özünden,
Ayrılmadı Resulullah Yaradan’ın izinden,
Kısmetse beşmetre giyer kefen bezinden,
Dünya yalan, boş Dünya kimse ümit bağlamasın!…
Adem ARMAĞAN
Tebrikler Üstad!
Feth-i mübin için ne yazılsa yine azdır.
Mücella Hanımefendinin buyurduğu gibi, kürsüler, paneller, sempozyumlar, araştırmalar gerek.
Yürek sesinizi alkışlıyor, başarılar diliyorum.
Kaleminiz susmasın.
100+heybem.
Selam ve dualar.
Feth-i Mübin hadisesi üniversitelerde kürsü açılıp, ders olarak işlenmesi gereken çok mühim bir tarihi döngüdür. İşte bu yapıldığı zaman Fatih'in torunları asıl kimliklerinin şuuruna varacaklardır. Bu şiiri kaleme aldığınız için size ayrıca teşekkür eder, imanlı yüreğinizi kutlarım. 10+ant
EY!.........AZİZ İSTANBUL..........
FETH' İ ZOR, FATİHİ TEK EŞSİZ ŞEHİR...........
SEVGİLERİMLE...............GÜZEL ÖTESİ...................
Beyitlerin hamaseti muhteşemdi! Resm-i geçittelerdi sanki.
Kutluyorum yüreğinizi.
Asaf bey İmanlı yüreğinizden çok güzel biyitler okuduk
yüreğinizin güzelliği beyitlerede yansımış yüreğini ve kalemini tebrik ediyorum selamlar ilk yorum ve ilk puan benden olsun
Bu şiir ile ilgili 8 tane yorum bulunmakta